Dit was de week dat de wereld zich Gaza herinnerde.
Dit was de week dat de wereld zich Gaza herinnerde. De 1,5 Gazanen die opgesloten zitten in een stukje land zo groot als Schiermonnikoog. In Groningen hebben wij een speciale band met Gaza via de vriendschap met de gemeente Jabalya. Ook wij maken ons sterk voor het verbreken van het beleg, het verbrijzelen van een cordon dat alleen maar leidt tot honger, tekorten, bitterheid en nieuw geweld. De aanval op het hulpkonvooi van de schepen van de “Free Gaza” movement, van 5 dagen geleden, is inmiddels door velen veroordeeld en wij sluiten ons daar vandaag bij aan. De verontwaardiging op de doden en gewonden is alleen maar groter geworden nu berichten uit Turkije melden dat de 9 doden allen van heel dichtbij werden neergeschoten. Sommigen werden op minder dan een meter in het hoofd geschoten of in de rug, volgens de Turkse autopsie rapporten. Furkan Dogan, 19, een Amerikaanse burger van Turkse afkomst, werd van zeer dichtbij neergeschoten en er warden 4 kogels in zijn hoofd aangetroffen en één in zijn borst.
Vanochtend was een nieuwe show down gaande tussen de Israelische marine en de Rachel Corrie, een schip dat namens Ierse en Maleisische solidairiteitsorganisaties oorspronkelijk aan de hulpvloot zou deelnemen maar door technische mankementen een paar dagen verlaat is. Als eerbetoon aan de slachtoffers van maandag besloten de organisatoren vandaag toch te proberen Gaza te bereiken.
Interessant genoeg hebben de Israelisch nu aangeboden dat het schip zijn lading hulpgoederen kan ontladen in de Israelische haven van Ashdod waar het dan gecontroleerd zou moeten worden door de Israeli’s, vertegenwoordigers van de Ierse regering en de actievoerders. Met de verzekering dat de hulpgoederen, inclusief cement en leermiddelen, naar Gaza gebracht zouden worden. De vraag is alleen waarom nu dan wel en waarom werden eerder geen cement en leermiddelen toegelaten. De vraag is ook, na maandag, hoeveel vertrouwen men nog moeten hebben in Israelische beloftes. En het allerbelangrijkste punt is natuurlijk waarom Israel niet aan de internationale druk tegemoet komt en het onmenselijke en onwettige beleg van Gaza opheft.
In de afgelopen uren is de Rachel Corrie door de Israeli’s gedwongen naar Ashdod te varen, waar de opvarenden zijn gearresteerd.
De onverkwikkelijke gebeurtenissen van deze week roepen op z’n minst 3 vragen op:
• Hoe lang denkt Israel nog door te kunnen gaan met z’n afsluitingspolitiek van Gaza, waar 1,5 miljoen mensen in een grote gevangenis leven, geïsoleerd van de rest van de wereld, economisch verstikt, met alle nadelige psychische, sociale en politieke gevolgen van dien.
• Waar leidt de Israelische mentaliteit toe waarbij men denkt alle problemen simplelweg met geweld te kunnen oplossen?
• Hoe lang duurt het nog dat de verontwaardiging van de Europese en Nederlandse burgers daadwerkelijk wordt omgezet in een krachtige politiek ten pzichte van Israel?
Wat betreft de Israelische afsluitingspolitiek van Gaza en de humanitaire crisis die daarvan het gevolg is en wat betreft de boycot van Hamas is het ironische resultaat dat de Gazanen inderdaad fysiek geisoleerd zijn, en dat de vloot van hulpschepen die criminele isolatie van Gaza nog een keer extra duidelijk heeft gemaakt, maar dat in politiek opzich Israel steeds verder in het isolement wordt gedrongen.
Een staat die internationale wetten voortdurend schendt en die zich geen zier aantrekt van de internationale publieke opinie; een staat die jaar na jaar een annexatiepolitiek uitvoert en niet erkent dat er in Israel/ Palestina twee volken leven, die beide rechten hebben, een staat die talloze VN-resoluties gewoon naar zich ner heeft gelegd; die staat raakt steeds meer in splendid isolation. Wie begrijpt nog dat hulpverleners als terroristen worden bejegend? Wie begrijpt nog de shoot to kill politiek ten opzichte van een groep actievoerders die de aandacht vragen voor de nood van de Palestijnen van Gaza? En wie begrijpt het dat de Israelische officier die eigenhandig 5 van de actievoerders doodschoot in sommige Israelische kringen als een held wordt gezien die in aanmerking komt voor en onderscheiding.
De mentaliteit waarbij men ervan uitgaat dat elk probleem met geweld kan worden opgelost, en als dat niet lukt nog een beetje meer geweld, werd deze week verordeeld door de Israelische schrijver Amos Oz. Amos Oz noemt het een misvatting dat Hamas verslagen kan worden met militaire middelen of dat het Palestijnse probleem met tanks, kogels, afscheidingsmuren en gevangenenkampen kan worden opgelost. Amos Oz schrijft: Hamas is ook een idee. Wellicht een desperaat en fanatiek idee dat geboren werd uit de ellende en frustratie van veel Palestijnen. Geen idee werd echter ooit verslagen door geweld, niet door een beleg, een bombardement, niet door alles plat te rijden met tanks, niet door marine commando’s. Om een idee te verslaan moet je een beter idee aanbieden. Een aantrekkelijker en acceptabeler idee.
Wat dat betreft is het interessant te zien hoe bang de Israelische aanhangers van de gewelddadige methode zijn voor geweldloze activisten.
Amos Oz pleit voor een snelle oplossing: voor een Palesdtijnse staat in de West Bank,en Gaza met Oost-Jeruzalem als hoofdstad. Of die oplossing in dit stadium van het conflict nog haalbaar is, is de vraag. Maar de observatie dat alleen een politieke regeling een einde kan maken aan de waanzin, is natuurlijk heel erg waar.
Die politieke regeling wordt in de weg gestaan door de politieke steun die Israel nog steeds ontvangt uit de Verenigde Staten en Europese landen als Nederland. Het is onbegrijpelijk dat minister van buiza Maxime Verhagen, die altijd z’n mond vol heeft over de mensenrechten, de mensenrechten van de Palestijnen en de inwoners van Gaza vergeet.
Laat de 9 doden van deze week niet vergeefs zijn. De ogen van veel mensen in de wereld zijn geopend voor het ware karakter van de Israelische bezettings- en annexatiepolitiek.
Deze toespraak is uitgesproken door voorzitter Jan Keulen tijdens de Gaza manifestatie op zaterdag 5 juni
