Informatie middag Olijfbomencampagne 24 mei

Ook presentatie boek Johan Feitsma 

Bert Giskes voorzitter a.i. van stichting Groningen Jabalya heet iedereen welkom. Speciaal welkom aan Johan en zijn familie, burgemeester Zwart van Grijpskerk en Muhanad Qaisy coordinator olijfbomencampagne uit Bethlehem. Het doel van de bijeenkomst is enerzijds aandacht schenken aan Olijfboom achter de muur het boek dat Johan geschreven heeft en daarnaast is het de bedoeling om geld in te zamelen voor de olijfbomen-campagne. De uitgever heeft besloten dat €5 per verkocht boek aan de campagne zal worden gegeven. Johan zal een korte presentatie geven. Daarna is er de mogelijkheid tot het stellen van vragen. Brechtje van Bergen, plv. coördinator Olijfboomcampagne vertelt over de olijfbomencampagne. De campagne heeft twee pijlers. Het economische ondersteunen van Palestijnse boeren en het is een aanleiding het politieke verhaal van de bezetting te vertellen.

Johan

Johan is zeer onder de indruk van alle mensen die gekomen zijn. Waarom dit boek? Anderhalf jaar heeft hij eraan gewerkt. Het was een moeizaam proces want Johan is geen schrijver. Hij heeft toch doorgezet. Het doel van de waarnemersmissie waar hij in 2002 aan deelnam was om in Nederland te rapporteren. Johan heeft dat heel serieus genomen. Tweede reden voor het boek was dat zijn verhaal na 12 jaar nog niet goed werd begrepen. Het is verklaarbaar dat mensen geen goed beeld hebben want daar speelt de holocaust een grote rol en ook de rol van de media en het negatieve beeld dat van Palestijnen bestaat. Het is zijn missie om dat te corrigeren. Vooral na het bezoek in 2006 in de buurt van Toelkarem. Heel vruchtbare grond maar de muur kronkelt er ook door heen waardoor boeren bijna niet bij hun grond kunnen komen. Na afloop werd er nagepraat. Daar deed de Burgemeester van Tulkarem een oproep aan hen: “Je moet eerlijk vertellen wat je hier vanmiddag hebt gezien. Ik heb de indruk dat jullie dat vergeten zodra jullie in het vliegtuig terug naar huis gaan.’’ Johan heeft dat altijd onthouden en zich voorgenomen dat hem dat niet zou overkomen.

Heeft het wel zin om dit soort solidariteitswerk te doen? vraagt Johan zich af. Hij beantwoordt de vraag met Ja. Volgens hem heeft de VIZ wake en het publiceren van dit boek wel zin want er is sprake van een kanteling in de opinie al gaat het wel langzaam. Maar Johan gelooft in de vrede. Het moment waarop dit boek verschijnt is volgens hem het uur u. Het steunen van de olijfbomencampagne, het meedoen aan BDS (Boycot Desinvestering Sancties ) en andere vredesinitiatieven is heel belangrijk. “We zullen de zachte krachten moeten steunen.”

Vragen aan Johan

Kan hij toelichten wat de waarnemersmissie precies inhield? Johan: In 2001 begon de UPC  met waarnemersmissies waarbij mensen uit verschillende beroepsgroepen hun collega’s bezochten dus Johan ging naar boeren toe maar er waren ook onderwijzers die naar scholen gingen en medici die naar ziekenhuizen gingen.

Het is mooi dat er hier nu zoveel mensen bij elkaar zijn maar hoe kunnen wij dit momentum vasthouden ? Johan:  Keep hope alive is een belangrijk motto. In het gebied zelf zijn vredesgroepen en dat moeten wij ondersteunen. Vertel het verhaal van het boek verder aan mensen in je omgeving.  Je kunt ook concreet dingen doen bijvoorbeeld via Jewish voice fore peace uit Calefornie. Zij hebben online veel akties waar je aan mee kan doen en die je kunt doorsturen. Het gaat om het bevorderen van de Zachte krachten.

Fokko Boscher

Hij heeft Johan ontmoet in Lippenhuizen waar Johans schoonzoon het huis van Fokko verbouwde. Hij hoorde van het verhaal en was direct geinteresseerd. In Maart en april 2002 publiceerde hij artikelen in de Leeuwarder Courant over Johan en de waarnemersmissie. Johan was als waarnemer in de Westbank toen hij een aanval op Rammallah meemaakte en bijna zelf slachtoffer werd. Johan bleef ook in die omstandigheden een waarnemer. Hij voelde zich verbonden met de Palestijnse boeren en hij is in de jaren daarna ook weer teruggegaan. En hij koos partij voor hen, maar hij blijft altijd de dialoog zoeken. Zijn motto is volgens Fokko: “Het groen groeit door het beton heen.” Het boek geeft een inspirerend beeld van zijn betrokkenheid.

Dochter Marieke

Ook dochter Marieke houdt een korte toespraak . Zij is samen met haar man ook in Palestina geweest. Intentie was om niet partij te kiezen, maar als je zelf ziet wat mensen meemaken dan verandert dat. Daarom heeft ze het nog steeds vaak met haar vader over Palestina. Je moet je niet achter neutraliteit verschuilen. Het gaat erom de dagelijkse feiten te vertellen en die zijn erg genoeg en die zetten mensen meer aan het denken dan een politiek ideologisch verhaal.  De vasthoudendheid van haar vader om het verhaal te blijven te vertellen bewondert ze omdat ze bij zichzelf constateert dat het vaak moeilijk is om dat vol te houden.

Hierna overhandigd Johan zijn boek aan burgemeester Zwart. Deze bedankt Johan en zegt onder de indruk te zijn van de bijeenkomst en het feit dat een inwoner van zijn gemeente dit gedaan heeft en blijft doen.

Muhanad Qaisy

Na de pauze is het tijd voor het verhaal over de olijfbomencampagne. Muhanad doet een tour door Nederland om te vertellen over de situatie in de Westbank. Zelf leeft hij in Deisha vluchtelingenkamp en werkt bij het Joint Advocacy Initiative. Die organisatie ondersteunt de boeren die bedreigd worden door de Israelische  bezetting en kolonisatie aktiviteiten. Aan de hand van een korte film vertelt hij over de ontwikkelingen sinds de stichting van de staat Israel. Zijn geschiedenis en van zijn familie begint bij situatie van 1947 toen nog maar 7 procent joods gebied was. Nu is nog maar 30 procent van de Westbank in Palestijnse handen, maar ook daar is Israel in feite de baas.

In de Palestijnse steden is ondanks de bevolkingsgroei geen plaats meer voor nieuwe huizen omdat steeds meer land van de Palestijnen wordt afgepakt. Ook is er het probleem van het water. Eigenlijk is er genoeg water maar de Israeli’s controleren de watertoevoer en daarom moeten de Palestijnen nu het water van de Israeli’s kopen. In zijn jeugd heeft Muhanad veel ellende meegemaakt. Doordat er maar één toegangshek voor het hele kamp was hadden de soldaten controle over het leven van de inwoners wat meestal gepaard ging met veel geweld. Omdat dat hek vlakbij zijn huis stond was dat de dagelijkse realiteit.

Na de tweede intifadah begon Israel een muur te bouwen door de hele Westbank op Palestijns grondgebied van in totaal meer dan 700 kilometer lengte. Dit beperkt de Palestijnen ernstig in hun bewegingsvrijheid vooral de boeren want zij kunnen vaak niet meer bij hun land komen. Dat is een probleem omdat als je drie jaar je land niet bewerkt kan Israel het land confisceren en dat gebeurd vaak. Palestijnse steden zoals Bethlehem worden helemaal omringd door nederzettingen. Om Bethlehem heen hebben de Israel’s de muur gebouwd met wachttorens. In 2003 heeft Muhanad  met vrienden stenen gegooid, maar zij werden beschoten en een vriend werd doodgeschoten. De kogels die ze gebruiken exploderen in het lichaam dus dat was helemaal kapot. Door dit soort persoonlijke ervaringen is Muhanad veranderd. Hij heeft geprobeerd te vluchten door naar Amerika te gaan om een nieuw leven te beginnen. Maar hij heeft ervoor gekozen om terug te gaan en zijn lotgenoten te helpen. Zijn boodschap is: jullie moeten naar onze verhalen luisteren en in actie komen. Het enige dat we hebben is hoop.

Hij laat zien dat Palestijnse kinderen elke dag lopend naar school moeten in een gevaarlijk gebied via een tunnel. De bedoeling van Israel is dat ze in de overbevolkte steden gaan wonen en het platteland verlaten. Er zijn nu ruim 200 nederzettingen met 400.000 inwoners en de kolonisering gaat steeds verder. Overal zijn checkpoints en wegen waar Palestijnen niet mogen komen. De enige wegen waar Palestijnen wel gebruik van mogen maken worden streng gecontroleerd. Ze kunnen zo’n weg elk moment dichtgooien. Op die manier worden de Palestijnen in hun dagelijks leven volledig door de israeil’s gecontroleerd. Het is als een gevangenis. Het bouwen van de muur en van wegen is ook een manier om steeds meer land te onttrekken aan de Palestijnen. Sinds het begin van de bouw van de muur zijn al 1 miljoen olijfbomen vernietigd. De olijfbomencampagne is bedoeld om dit proces te stoppen of te vertragen. Ze ondersteunen de boeren om olijfbomen te planten op het land dat ze nog hebben. Vrijwilligers vanuit het buitenland komen om te helpen want zelf mogen we vaak niet meer op het land komen en als het land drie jaar braak ligt wordt het door Israel geconfisceerd.  Ook waterbronnen worden vernield want ze proberen het de boeren zo moeilijk mogelijk te maken. Ter illustratie verteld Muhanad het verhaal van Yaseen. Hij is een boer die op dezelfde manier wordt bedreigd omdat hij land heeft dat de Israeli’s graag willen hebben. Zo graag zelfs dat ze Yaseen zelfs 15 miljoen dollar hebben aangeboden maar hij heeft dat geweigerd. Hem helpen met het planten van olijfbomen voorkomt dat de Israeli’s het land alsnog afpakken.

 

                  

Vragen uit de zaal

Zijn de olijfbomen die we sponsoren wel veilig? Muhanad: Het grootste deel van de bomen blijft staan, maar als ze worden vernietigd dan informeren we de sponsor hierover. Het gaat erom dat iedere sponsor betrokken raakt bij de eigen boom en daarmee bij de problematiek en de mensen.

Deelt hij de kritiek van Luyendijk dat ze geen olijfbomen moeten planten want het duurt lang voordat het wat oplevert dus ze kunnen beter tomaten of bonen planten? Nee, want de olijfbomencultuur hoort bij Palestina bovendien heeft een olijfboom geen verzorging nodig. En na 5 jaar levert het genoeg op om er een inkomen uit te krijgen.

Naschrift

De bijeenkomst was een succes want er zijn zeker honderd mensen gekomen. De opbrengst voor de olijfbomencampagne van die middag is €775,- waar gerekend was op €500. meer info over de campagne hier

Voor wie het boek van Johan nog niet heeft maar wel geinteresseerd is zie hieronder

zie ook dit interview met Johan uit de nieuwsbrief