In 2012 voorspelde de VN dat Gaza in 2020 onleefbaar zou zijn als er geen einde zou komen aan de blokkade. Nu, begin 2020 is die blokkade er nog steeds en wordt duidelijk dat steeds meer sectoren van de maatschappij in Gaza imploderen. Hieronder een artikel van Ahmed Abu Artema
Gaza 2020: Waarom Palestijnen meer nodig hebben dan een deadline van de VN
door Ahmed Abu Artema
Naarmate 2020 nadert, zijn we slechts enkele weken verwijderd van de deadline waarop de VN heeft gewaarschuwd dat de Gazastrook onbewoonbaar zou kunnen worden. De VN en andere hulporganisaties hebben veel opeenvolgende rapporten uitgegeven die waarschuwen voor een humanitaire ramp in deze dichtbevolkte, geïsoleerde enclave. Vorig jaar merkte Michael Lynk, de speciale rapporteur van de VN voor de mensenrechten in de Palestijnse gebieden, op dat Gaza met 70 procent jeugdwerkloosheid, een ingestort gezondheidszorgsysteem en sterk vervuild drinkwater al ongeschikt was om in te leven. De waarschuwing van de VN zeven jaar geleden was bedoeld om verandering teweeg te brengen, maar voor Palestijnen in Gaza is de dagelijkse realiteit alleen maar grimmiger geworden.
Geïsoleerd in Gaza
Als een direct gevolg van de blokkade van Israël in Gaza, is het grondgebied al meer dan tien jaar geïsoleerd van de buitenwereld. Ondanks de bewering van Israël dat het zich in 2005 uit het gebied heeft teruggetrokken, is het nog steeds de belangrijkste dominante kracht voor de bevolking van Gaza. Israël omringt nog steeds het grootste deel van de Gazastrook, en het beperkt in hoge mate het vermogen van Palestijnen en buitenlandse bezoekers om het grondgebied te verlaten of binnen te gaan. Speciale toestemming kan worden verleend, maar het is zeldzaam. Israël bepaalt ook welke goederen het grondgebied binnenkomen of verlaten – van bouwmaterialen tot medische hulpmiddelen. Dit alles ondermijnt de bewering van Israël dat het zich uit Gaza heeft teruggetrokken.
De blokkade heeft de geestelijke gezondheid van de Palestijnen in Gaza ernstig beschadigd. Het grondgebied wordt al lang vergeleken met een openluchtgevangenis, waar inwoners hun basisrechten worden onthouden.Jongeren kunnen niet reizen of mensen uit verschillende landen en culturen ontmoeten. De meeste zijn nooit in een vliegtuig, trein of schip geweest. Ze hebben nog nooit bergen of rivieren gezien, de rest van de bezette Palestijnse gebieden bezocht of de kans gekregen om te bidden in de Al-Aqsa-moskee – een van de heiligste locaties voor moslims – ook al bevindt de moskee zich op hun land, 100 kilometer van het Gaza-hek.
De meeste jonge mensen in Gaza kunnen geen werk vinden om hun basisbehoeften te ondersteunen, waardoor ze 15-urendagen moeten accepteren voor slechts een paar dollar loon. Onstuimige werkloosheid heeft hun vermogen om huisvesting, huwelijk en stabiliteit veilig te stellen, verlamd, waardoor hun psychische nood is toegenomen, wat in sommige gevallen tot zelfmoord heeft geleid. Het gevoel van wanhoop dat de jeugd vandaag in Gaza aangrijpt, is een direct gevolg van de collectieve straf die Israël tegen Palestijnen uitoefent.
Israël heeft de levens van de Palestijnen steeds opnieuw vernietigd. In 1948 werden ongeveer 750.000 Palestijnen in ballingschap gedwongen; vandaag zijn ongeveer tweederde van de inwoners van de Gazastrook vluchtelingen. Israël heeft de Palestijnse bevolking afgeslacht en hun land bezet, en in Gaza heeft de blokkade de deur naar hun toekomst afgesloten.
De omstandigheden waarmee de Palestijnen in Gaza dagelijks leven – waaronder ontberingen van voedsel, medicijnen en werkgelegenheid – hebben geleid tot een algemeen gevoel van sluipende wanhoop. En Israël wil het op deze manier: het maakt deel uit van het decennia lange strategische plan van de staat om Palestijnen te elimineren. Eerder dit jaar heeft een bron van de overheid naar verluidt erkend dat Israël de Palestijnen onder druk zette om Gaza permanent te verlaten, en dat de regering zelfs bereid was om “transport te regelen” om hen te helpen andere landen te bereiken.
Internationale druk
Het fundamentele probleem waarmee de Palestijnen in Gaza worden geconfronteerd, is een politiek probleem, dat tot uitdrukking komt in het voortdurende beleid van Israël van overdracht, bezetting en het tarten van internationaal recht. We hebben meer internationale druk op Israël nodig om zijn belegering te beëindigen en de Palestijnen hun recht op zelfbeschikking te geven. De waarschuwing van de VN over hoe slecht het zou zijn tegen 2020 was duidelijk niet voldoende.Gaza wacht reikhalzend uit op echte interventie van de internationale gemeenschap, die een venster van hoop zou kunnen openen en het isolement van het grondgebied zou kunnen doorbreken.
Wetende dat we deze deadline van 2020 hebben bereikt – een tijd waarin de internationale gemeenschap de verschrikkelijke omstandigheden waarin we leven moet erkennen – heeft Gaza een noodprogramma nodig om een humanitaire route te openen die het verbindt met de buitenwereld, banen creëert en economische kansen biedt die onze jeugd eindelijk van wanhoop kunnen redden.
Ahmed Abu Artema is een Palestijnse journalist en vredesactivist. Abu Artema, geboren in Rafah, in 1984, is een vluchteling uit het dorp Al Ramla. Hij is auteur van het boek ‘Organized Chaos
Bron website van middleeeasteye.net:
. Hieronder een filmpje met uitleg.
