Slechts enkele dagen verwijderd van zijn derde algemene verkiezingen in minder dan een jaar, lanceerde Israël een nieuwe aanval op de Gazastrook die begon met een oorlogsmisdaad toen een militaire bulldozer op klaarlichte dag het lijk van Mohammed Al-Naim versleepte. Het Palestijnse verzet reageerde door raketten af te vuren, en Israël stuurde zijn luchtmacht om de Gazastrook, evenals Syrië, te bombarderen en enkele verzetsstrijders te doden.
De Israëlische ‘zelfverdediging’ is aan de gang, zoals het is sinds het begin van de protesten van de Grote Mars van Terugkeer bijna twee jaar geleden. De laatste aanval heeft echter politieke en andere implicaties, zowel voor de Palestijnen als voor de Israëli’s, met ontwikkelingen in het veld. De meest recente hiervan is de humanitaire overeenstemming tussen Hamas en Qatar dat bedoeld is om de gevolgen van de door Israël geleide blokkade van Gaza te verzachten.
De laatste Israëlische aanval vond slechts enkele uren plaats nadat de Qatarese ambassadeur in de bezette Palestijnse gebieden, Mohammed Al-Emadi, financiering aankondigde voor humanitaire projecten ter waarde van $ 16 miljoen, na een ontmoeting met het Hamas-leiderschap. Er zijn ook geruchten over een geheim bezoek van het hoofd van de Mossad aan Doha om een verlenging van de financiële hulp van Qatar aan Gaza tot het einde van dit jaar te bepleiten.
Een andere ontwikkeling die samenviel met deze aanval is de relatieve rust in Gaza, gezien het feit dat de veiligheidssituatie in de enclave niet erg best is, met 13 escalerende geweldsincidenten die soms enkele uren en in andere gevallen enkele dagen duurden. Met doden aan beide kanten, werd de wapenstilstand bijna verbroken en zagen we bijna een vierde Israëlische oorlog tegen de Palestijnen in Gaza, maar dankzij last-minute internationale bemiddeling werd dit vermeden.
De huidige aanval is dus een voortzetting van de Israëlische escalatie. Palestijns bloed moet worden vergoten tijdens Israëlische verkiezingscampagnes, omdat politici met elkaar wedijveren om aan te tonen dat zij de “sterke man” zijn die de kiezers nodig hebben. Bovendien probeerde premier Benjamin Netanyahu die is aangeklaagd wegens fraude en corruptie zoals gewoonlijk de aandacht af te leiden; het front in Gaza is in dit opzicht de goedkoopste optie. Daarom kan met zekerheid worden gezegd dat de aanvallen op Gaza en Damascus de verkiezingsbelangen van Netanyahu dienen terwijl hij vecht voor zijn politieke leven.
Met de terugkeer van Israël’s moordbeleid afgelopen november toen de de militaire bevelhebber van de islamitische Jihad, Baha Abu Al-Atta, in Gaza werd gedood, zijn ook bedreigingen geuit tegen andere Palestijnse leiders in de enclave. Dreigingen zijn echter één ding; ze uitvoeren is iets anders. Verdere moorden hebben mogelijk niet het gewenste effect voor Israëlische politici die hun geloofwaardigheid in binnen- en buitenland willen vergroten. Misschien is dat de reden waarom Israël berichten naar Palestijnse organisaties in Gaza stuurde om uit te leggen dat de laatste escalatie alleen gericht was op de islamitische Jihad, dus de andere facties zouden zich er niet mee moeten bemoeien.
Dit gebeurde nadat Abu Al-Atta was vermoord, terwijl eerdere Israëlische “reacties” zonder uitzondering op alle facties waren gericht, zij het voornamelijk op Hamas als de feitelijke regering van de strook. Verdeel en heers is altijd een nuttige tactiek geweest voor koloniale machten.
Het is duidelijk waarom het Israëlische leiderschap een dergelijke benadering heeft gekozen; het zoekt geen confrontatie die dagen of zelfs weken duurt. Dit blijkt uit het feit dat zodra de islamitische Jihad op de moord reageerde, Israël zijn bemiddelingsinspanningen via Egypte en de VN heeft geïntensiveerd totdat een staakt-het-vuren was overeengekomen, op basis van de afspraken die in Gaza vóór de aanval golden.
Sinds Hamas de Palestijnse verkiezingen van 2006 won en vervolgens medio 2007 Gaza onder controle kreeg, heeft Israël elke keer dat een raket vanuit Gaza werd afgevuurd zich militair op Hamas doelen gericht, omdat het van mening is dat alles wat uit het gebied komt de verantwoordelijkheid van Hamas is als de feitelijke regering. Nu is het echter geen geheim dat Israël probeert de Palestijnse Autoriteit verantwoordelijk te houden voor eventuele confrontaties, zelfs in de Gazastrook. Tegelijkertijd heeft het een bericht naar Hamas gestuurd met de boodschap dat als de beweging de confrontatie uit de weg gaat, de eerdere humanitaire afspraken gehandhaafd zullen blijven.
Het is belangrijk om op te merken dat dit Israëlische beleid in november duidelijk bleek toen er een duidelijk verschil naar voren kwam in reactie op de moord op Abu Al-Atta tussen enerzijds Hamas en anderzijds de islamitische Jihad. Echter onmiddellijk na het staakt-het-vuren hervatten de twee bewegingen de contacten op hoog niveau tussen hun politieke en militaire leiders. Ze gaven duidelijk gecoördineerde verklaringen af om op die manier Israël te laten weten dat het niet langer mogelijk was om de islamitische Jihad als doelwit te kiezen en Hamas aan de zijlijn te houden.
De Israëlische reactie op de raketten van Gaza bij deze laatste gelegenheid kan het best worden omschreven als “hysterisch” De autoriteiten instrueerden hun burgers dat zij hun toevlucht moesten zoeken in de schuilkelders om doden en gewonden te voorkomen. Het is waar dat de autoriteiten verantwoordelijk zijn voor de bescherming van alle Israëli’s, maar de vrijwel volledige stillegging van het dagelijks leven in Zuid-Israël leidde tot een boze reactie. Waarom, vroegen mensen, leidde de lancering van een paar relatief eenvoudige raketten vanuit Gaza ertoe dat Israëlische steden eruit zagen als spooksteden? Voor de Palestijnen voelde het als een overwinning.
Wat als Hamas zich wel bij deze confrontatie had gevoegd; hoe zou Israël er dan uit hebben gezien? Waarom zou Israël zijn binnenlandse front blootstellen, dat is uitgerust met het Iron Dome raketafweersysteem, waaraan Israël miljarden dollars uitgeeft om zichzelf te beschermen tegen multi-range raketten?
Niemand weet wanneer de huidige ronde van Israëlische aanvallen op Gaza zal eindigen, hoewel er een algemene consensus lijkt te bestaan tussen de Palestijnen en de Israëli’s dat ze geen nieuwe oorlog willen. Het is daarom waarschijnlijk dat de huidige situatie zal voortduren totdat bemiddelaars een staakt-het-vuren en een terugkeer naar dezelfde fragiele wapenstilstand aankondigen die in Gaza bestaat sinds het einde van het derde Israëlische militaire offensief in de zomer van 2014. Wat er zal gebeuren na de de algemene verkiezingen in Israël is moeilijk te zeggen. Of een langetermijnovereenkomst of een grote, ongewenste oorlog, we weten het gewoon niet. Maar een oorlog komt er alleen als gevolg van onvoorziene omstandigheden, omdat niemand er echt een wil.
Bron https://www.middleeastmonitor.com/20200225-the-latest-israeli-attack-on-gaza-was-intended-to-satisfy-the-electorate/
