Terwijl ik dit schrijf, schudt het gebouw waarin ik woon hier in Gaza voortdurend. Boven ons bestoken Israëlische F-16 gevechtsvliegtuigen ons met een schijnbaar eindeloos spervuur van bommen. Ik schrijf te midden van een snelle stroom van zich ontwikkelende gebeurtenissen, dus het is zeker dat tegen de tijd dat dit wordt gepubliceerd, er veel dingen zijn veranderd, maar ik probeer de algemene kenmerken van deze huidige escalatieronde in Palestina te duiden.
De escalatie begon in Jeruzalem tijdens de maand Ramadan, met een reeks provocaties die werden uitgevoerd door de Israëlische bezettingsautoriteiten.
De eerste in deze serie was de beslissing om te voorkomen dat Palestijnen eind april bijeenkwamen in Bab al-Amoud (Damascuspoort) in Jeruzalem. Dit leidde tot een reeks protesten die Israël uiteindelijk dwongen het bevel in te trekken.
Een andere – aanhoudende – provocatie, die enige internationale aandacht trok, zijn de uitzettingsbevelen tegen Palestijnse families uit hun huizen in Sheikh Jarrah die Israëlische rechtbanken hebben verleend aan Israëlische kolonisten.
Een derde Israëlische provocatie was de bestorming van de al-Aqsa-moskee tijdens gebeden op de ochtend van vrijdag 7 mei. Israëlische troepen vuurden traangas en met rubber beklede metalen kogels af op aanbidders, met meer dan 200 gewonden tot gevolg.
In een vierde provocatie kondigden kolonisten aan dat ze op 10 mei door Jeruzalem zouden marcheren om te vieren wat zij Jeruzalemdag noemen. De bedoeling was om in de buurt van de al-Aqsa-moskee te marcheren.
Deze mars escaleerde tot een vijfde provocatie op de ochtend van 10 mei toen, voor de tweede keer in een week, Israëlische troepen al-Aqsa bestormden, aanbidders aanvielen die binnen baden en de heilige plaats doorzochten. Meer dan 300 Palestijnen raakten gewond.
Een golf van woede
Deze provocaties hielden gedurende de hele Ramadan aan en veroorzaakten een golf van woede die door de Palestijnen in hun thuisland trok. Er braken protesten uit in Haifa, Jaffa, Ramallah en Gaza.
In Gaza riepen demonstranten de Qassam Brigades, de gewapende vleugel van Hamas, op om in te grijpen. Palestijnen in Gaza waren voorstander van de noodzaak van een snelle reactie van verzetsfracties als vergelding voor de schendingen in Jeruzalem.
Ik las wat leek op honderden berichten van activisten op sociale media waarin ik Hamas vroeg waarom ze te laat waren met vergeldingsacties. Taxichauffeurs en winkeliers, gewone mensen op straat: iedereen stelde dezelfde vraag.
Uiteindelijk waarschuwde Qassam dat Israëlische troepen twee uur hadden om al-Aqsa te evacueren, het beleg van de murabitoun op te heffen – de gelovigen die de klok rond op de site blijven om het te beschermen met hun aanwezigheid – en alle gevangenen vrij te laten.
Toen de deadline verstreek en Israël niet reageerde, vuurde Qassam een explosie van raketten af op Jeruzalem.
Het Israëlische leger reageerde door de stad Beit Hanoun in de noordelijke Gazastrook te bombarderen.
Negen mensen, waaronder drie kinderen, werden daar vermoord terwijl ze zich voorbereidden om hun vasten te verbreken.
Vrijheidsstrijders uit Gaza bleven wraak nemen en Israël breidde zijn bombardementen uit met woonhuizen.
De Israëlische luchtmacht vernietigde verschillende woontorens die ook onderdak bieden aan tientallen mediabureaus en commerciële instellingen. Israël viel ook politiebureaus en verschillende overheidsgebouwen aan, allemaal burgerdoelen.
Waarom het nu anders is
De huidige escalatie onderscheidt zich door het feit dat het Palestijnse volk een reactie eiste op de praktijken van de Israëlische bezetting. Hamas wordt als heldhaftig beschouwd. Er is geen openbare veroordeling of veroordeling van het besluit van Hamas om op te treden, zelfs niet wanneer burgers de zwaarste prijs betalen voor Israëlische agressie, waarbij ze hun geliefden en hun huizen verliezen.
In Gaza is het duidelijk dat de Palestijnen vast blijven geloven in verzet als de weg naar bevrijding van de bezetting.
Deze ronde van gevechten is ook belangrijk omdat ze kwam als reactie op voortdurende schendingen in Jeruzalem.
Alle eerdere rondes van Hamas-escalatie zijn uitgelokt door Israëlische agressie op de Gazastrook. Dus toen Jeruzalem om hulp van Gaza riep en Gaza opstond om Jeruzalem te verdedigen, versterkte dit het ontluikende gevoel van Palestijnse nationale eenheid en bevrijdde het het Palestijnse verzet uit zijn isolement in Gaza. Of het nu in Gaza is of waar dan ook in Palestina, Palestijnen strijden tegen de bezetting, wier aanvallen en schendingen hen overal treffen. Deze escalatie wordt ook gekenmerkt door een steeds meer uitdagende geest binnen de verzetsgroeperingen. De annulering van de “Jeruzalem dag” -mars was een vroege overwinning.
De realiteit van lijden en tragedie is altijd aanwezig in de Israëlische agressie tegen Gaza. Toch voelt de escalatie deze keer zinvol, het voelt heroïsch.
Mensen in heel Palestina hadden dringend iemand nodig om zich gesteund en verdedigd te voelen. Palestijnen moeten het gevoel hebben dat ze de prijs niet alleen betalen. Het is daarom enorm veelbetekenend dat het verzet in historisch Palestina is geëxplodeerd.
Israël zet zich in om de Palestijnse identiteit te vernietigen, vooral in opzettelijk economisch achtergestelde steden, dorpen en dorpen binnen de grenzen van 1948 – de gebieden waar de staat Israël dat jaar werd uitgeroepen tijdens de Nakba, de etnische zuivering van Palestina. Massaprotesten in die gebieden, het in brand steken van politiebureaus en de vervanging van Israëlische vlaggen door Palestijnse vlaggen, lijken allemaal een nieuwe heropleving van de Palestijnse geest.
Palestijnen zijn nog steeds diep geworteld in hun land, klampen zich vast aan hun identiteit, hun diepe gevoel van eenheid is belangrijker dan welke factoren dan ook, en hun vermogen om de terreur en misdaden van Israël te overleven, blijft verbazen.
Israël heeft een krachtig arsenaal aan raketten, en in een poging om de verloren waardigheid terug te winnen ondanks het Palestijnse verzet, blijft Israël misdaden begaan tegen burgers in Gaza.
Toch zorgt de Israëlische macht niet voor legitimiteit of stabiliteit. Het zionistische project in Palestina is vreemd aan dit land, en alle pogingen om de Palestijnse aanwezigheid te neutraliseren of uit te wissen hebben al meer dan 70 jaar gefaald. Het Palestijnse volk kan verzwakken, maar ze zullen niet sterven. Ze hebben de wil om tot het einde te vechten en een zekere overwinning te behalen.
Ahmed Abu Artema is een schrijver die in Gaza woont en een onderzoeker aan het Centrum voor Politieke en Ontwikkelingsstudies.
