Door: Tasneem Zayaan
Inleiding en vertaling: Marco in ’t Veldt
Op 8 november 2012 openden Palestijnse militanten het vuur op Israëlische tanks en een bulldozer die de Gazastrook binnenreden. De tanks schoten terug maar doodden daarbij een onschuldig kind van 12 jaar, dat toevallig in de buurt rondliep. Als wraak hiervoor schoot Hamas een aantal raketten op Israël af. Tot zo ver niets bijzonders, ware het niet dat Israël een offensief had voorbereid en er nu een aanleiding was om dat op 14 november te beginnen: ‘Operatie Wolkkolom.’ Het Hebreeuwse woord dat Israëlische leger gebruikte voor Wolkkolom komt overigens rechtstreeks uit de Bijbel. Daar duidt het op de rook van de slachtoffers in de tempel in Jeruzalem, die opstijgt naar de hemel, en die gezien wordt als manifestatie van Jahweh. Slachtoffers vielen er ook bij Operatie Wolkkolom, vooral onder de burgerbevolking van Palestina.
Abdallah Aldaloe. Zijn ogen zijn nog nat van de tranen en trillen door de pijn van zijn herinneringen. Zijn tengere lichaam toont de sporen van de verschrikkingen, zijn maag kan zelfs geen water verdragen. Zijn gebroken ziel verdraagt de gebeurtenissen niet; het trauma dat hij opliep toen een F16 van het Israëlische leger zijn huis in de Al-Nasserwijk in Gaza-Stad vernietigde tijdens de laatste aanval op de Gazastrook. Daarbij kwamen negen van zijn familieleden om.
Geen reden meer om te leven
Abdallah is een jongen van negentien jaar oud. Met zijn vader is hij de enige overlevende van zijn broers en en van zijn familie. Hij leek onder speciale bescherming van God te staan omdat hij en zijn vader op weg naar de moskee waren om te bidden. Na het gebed gingen ze naar de markt om een paar dingen te kopen die ze nodig hadden. Slechts een paar minuten later hoorde hij een luidde explosie in Gazastad. Hij voelde de aarde schudden: God had hem een nieuw leven geschonken. Maar zonder zijn broers!
Ik voel hun ziel wonen in mijn lichaam
Met stokkende stem en tranen van emotie zegt Abdallah: “Ik heb mijn moeder verloren. Mijn moeder was alles voor me. Nu zij er niet meer is, heb ik niets meer. Niets meer…” Even is hij stil. Dan begint hij herinneringen aan zijn moeder op te halen: “Ik sliep alleen maar in de schoot van mijn moeder en kende geen veiligheid behalve vlakbij haar. Nu is zij weg en met haar, ook haar warmte en tederheid. Ik kan alleen maar proberen om me haar te herinneren.”
Abdallah voegt er nog aan toe dat hij haar aanwezigheid ieder moment voelt, alsof ze leeft in zijn ziel, en vervolgt: “Mijn broers, de jonge zoon van mijn broer en zijn vrouw zijn omgekomen. Ik had niet verwacht dat dit zou gebeuren omdat we bijna tegen de veilige zone aanwonen. De Israëlische aanval heeft ook de omliggende huizen enorm verwoest, zodanig dat je je afvraagt of het gebied is getroffen door een aardbeving. Ik vraag me af: wat hebben al die kinderen misdaan, die onder het puin zijn gedood?
Sinds de gebeurtenissen ben ik niet bang meer, maar mijn hart is bij mijn familie. Eten heeft geen smaak meer sinds het niet meer is bereid door de handen van mijn moeder. Hoe zou iets me nu nog kunnen smaken? Mijn hele leven heeft haar smaak verloren. In de ogen van mijn vader zie ik alleen de dood en een diep verdriet. Aan zijn tranen lijkt geen einde te komen.”
Als Abdallah door de tranen niet meer kan praten, vult zijn zus Riem hem aan. Zij woont in het huis achter het gebombardeerde huis, sinds ze uit niet meer bij het gezin woonde.“Mijn belangrijkste taak was het om de kinderen te troosten en op hun gemak te stellen omdat ze bang waren voor de geluiden. Maar toen hoorde ik plotseling een verschrikkelijk geluid zoals ik dat nog nooit gehoord had. De aarde onder het huis schudde en de ramen schudden uit hun sponningen. Ik had nooit verwacht dat ons familiehuis het doelwit was. Plotseling hoorde ik stemmen uit de straat, maar ik wist niet waar het over ging. Ik was in een onbeschrijfelijke shock en wilde gaan kijken wat er was gebeurd, maar mijn schoonmoeder hield me tegen. Ik verloor het bewustzijn en weet ik niet meer wat er daarna gebeurde.”
Riem werd korte tijd later wakker in het Shifa-ziekenhuis waar haar man haar naartoe had gebracht: “Ze waren allemaal omgekomen.” Na een moment van stilte herneemt Riem haar verhaal: “Ik zag hoe mijn zorgzame moeder en mijn geliefde broer werden vermoord. Dat laat een pijn in mijn hart achter dat de tijd niet zal uitwissen. Iedere keer als ik in de ogen van mijn vader kijk weet ik hoe erg zijn ogen branden.” Ze onderbreekt het gesprek omdat de tranen haar over de wangen biggelen. “God behoedt ze, God is barmhartig en zal ze bij de martelaren plaatsen.”
Al voor de vierde keer
De familie van Salah is al voor de vierde keer sinds de Israëlische bombardementen in de oorlog van 2008 getuige van de misdaden van de bezetting. De familieleden waren er meerdere keren getuigen van dat huizen vernietigd werden en na het neerdalen van het stof, veranderd bleken in los verspreidde stenen, zoals bij de Israëlische slachtpartij die de familie nu overkwam.
Nadat het stof van de raketten was neergedaald, geloofde niemand dat er ook maar één lid van de familie het onder het puin overleefd zou kunnen hebben. Dertig personen met gemiddeld tot ernstig letsel werden onder het puin van het twee verdiepingen hoge huis gehaald. Daarbij was een vrouw die gered werd door burgers, een uur nadat het gebouw met de grond gelijk was gemaakt, samen met twee kleinkinderen van de huiseigenaar. Die kinderen waren juist daar door hun moeder ondergebracht omdat er op hun eigen huis met granaten werd geschoten.
Umm Mohammed Salah, die levend onder het puin vandaan kwam: “Alle leden van het huishouden sliepen toen we verrast werden door de harde klap die ons huis trof. We konden niet vluchten nadat het huis door de eerste raket van een F16 was geraakt omdat er meteen nog twee raketten volgden en de muren van het huis op ons vielen. Wij en onze kinderen konden ons niet meer bewegen.”
Haar pijnlijke gezichtsuitdrukking onderstreept haar verhaal.”Mijn moeder viel onder mij. Ik wist niet dat het haar lichaam was dat onder me lag. , ik probeerde me te bewegen,, maar het mocht niet baten. Te veel puin en veel te zwaar. We moesten wachten tot de reddingswerkers ons met veel moeite van onder het puin wisten te halen.”
Met moeite maakt Umm Mohammed haar verhaal af: “We brachten die nacht door in tenten en de nacht maakte ons bang.Vooral het constante geluid van de drones werd ondragelijk. Wat als er weer een oorlogsvliegtuig kwam om nog meer raketten op onze huizen af te schieten? Ons volk moet veel verdragen.”
De bombardementen vernietigen mooie herinneringen
Suleiman Salah, hoofd van de familie en leerkracht van het UNRWA: “Meer dan twintig jaar heb ik gezwoegd en gespaard om dit huis te bouwen en dan komt de bezetter en in één ogenblik is het huis vernietigd. Wij hebben niet eens de meest basale rechten voor de veiligheid van onze kinderen. Ze beschuldigen je om het even wat van een politieke activiteit en het huis worden beschoten met raketten. Wat is onze zonde? En wat hebben die onschuldige kinderen gedaan?”
Suleiman besluit zijn verhaal met pijnlijke woorden: “Ik denk niet dat ik een nieuw huis ga bouwen, want onze vijand komt altijd om ons huis en onze mooie herinneringen te vernietigen. We leven vandaag en vertrouwen voor morgen op God. Ik denk niet dat er een ander volk is dat moet lijden zoals wij.”
Misschien zijn de families Aldaloe en Salah het levende voorbeeld van wat de recente agressie betekent voor de onschuldige bevolking van de Gazastrook, waarbij 175 burgers de dood vonden en er 1500 gewonden vielen, vooral vrouwen en kinderen, zonder dat de wereldbevolking in opstand kwam.
Eerdere artikelen van het Doha Center for media freedom Palestine
Een dubbele ramp: blokkade en crisis
Genade of straf? Het gebied dat leven en dood scheidt…. een bittere werkelijkheid
Eigenaars van verwoeste huizen wachten nog steeds op wederopbouw
