Sadi Daboor is ambtenaar van de gemeente Jabalya. In 2022 was hij nog op bezoek in Groningen om te overleggen over toekomstige samenwerking tussen de gemeente Groningen en Jabalya. Onderstaande tekst is zijn persoonlijke beschrijving van hoe zijn dagelijks leven en dat van de meeste andere inwoners van de Gazastrook sinds 7 oktober is.
De delegatie uit Jabalya wordt in 2022 ontvangen door burgemeester Schuiling. Tweede van Links Sadi Daboor
Elke dag aarzel ik om te schrijven over de dagelijkse memoires van de oorlog in Gaza, en elke avond herhaal ik: “Deze nacht lijkt moeilijk. De bombardementen worden ’s nachts heviger”. Een week geleden werd een huis naast ons gebombardeerd en we hebben het op wonderbaarlijke wijze overleefd.
Het belangrijkste is dat we nog leven, wat een kant-en-klare zin is geworden voor iedereen die naar de situatie vraagt.
In het huidige stadium bereiden de ontheemden zich voor en bereid ik mij voor op de evacuatie uit de stad Rafah. De omstandigheden hier zijn erg moeilijk, ellendig en schadelijk, en daarom zijn de gruwel van bombardementen en de dreiging met de dood misschien minder wreed dan een leven van ontheemding!
Tussen de gruwel van bombardementen en de wreedheid van ontheemding en van dakloosheid ligt een groot gebied van verkoudheid, darminfecties en hoesten in het licht van het verdwijnen van medicijnen van de markten; en ondanks de bitterheid van het zoeken naar een stukje brood via een pijnlijke en uitputtende reis van kwelling die begint vanaf het moment dat je een zak meel vindt, via het opraken van de gas/benzine, de schaarste aan zout en ander voedsel, en de details van wat de kinderen gaan eten en waarom lunch eten vergelijkbaar is met ontbijtvoedsel is altijd een veel gestelde vraag.
Wat er met ons gebeurt is bijna ongelooflijk voor de geest en is niet onderworpen aan de regels van de logica, een toestand die bijna waanzin is. Alles is bijna gek in ons leven, het nieuws is gek, de prijzen zijn gek, alles hier is gek, het eten is deprimerend, de lucht is deprimerend, en het verbaast me dat sommigen van ons nog steeds een klein beetje kan denken gelet op de gruwel van wat er in Gaza wordt gezien, gehoord en geroken!
De dagelijkse oorlog die mensen voeren met het monster van de honger, met de monsters van de tent, met het vuil van brandhout, met ondrinkbaar water, met ziekte, met behandelingen en met het onvermogen om veel van hun levensbehoeften te beheren, is bijna veel zwaarder dan de traditionele vorm van oorlog. Een harde strijd midden in een harde realiteit waarin geen stem luider is dan de stem van een lege lepel, en hoezeer oorlog ook het beste in je naar boven haalt, het brengt ook het slechtste in je naar boven!
Na 130 dagen oorlog verlangen we naar de normale leven, de verveling van het leven, de eentonigheid van het leven, de somberheid van het leven, naar alle belachelijke details van onze problemen, naar alles wat te maken heeft met de absurditeit van het leven in plaats van de absurditeit van de dood waar we dagelijks mee leven! Of zoals mijn moeder zei: “We zijn genoeg gestorven, en we sterven elke dag, maar wat irritant is, is dat onze dood nog steeds primitief is.’
Kort samengevat:
* Meer dan 130 dagen heb ik ons huis niet gezien
* Meer dan 130 dagen heb ik niet in ons bed geslapen
* Meer dan 130 dagen zijn mijn kinderen niet naar school geweest!
* Meer dan 130 dagen zijn wij niet naar een dokter geweest!
* Al meer dan 130 dagen hebben we geen echt voedsel gegeten!
* Meer dan 130 dagen heb ik geen snoep of fruit gegeten.
* En ik heb al meer dan 20 dagen niet gedoucht!
Dit is, kort gezegd, ons leven
Sadi Dabboor
Gaza Strip
