Jabalya: Palestijnen zijn op zoek naar overlevenden na een Israëlische luchtaanval in het vluchtelingenkamp Jabalia ten noorden van Gaza-Stad. 31 oktober (Foto: © Fadi Wael Alwhidi/dpa via ZUMA Press)
Ik ben opgegroeid in het vluchtelingenkamp Jabaliya, in het noorden van Gaza. De eerste intifada brak in 1987 uit in het hart van ons kamp. Ik was drie jaar eerder geboren. Mijn vader gaf mijn broer de naam Hatem als eerbetoon aan Hatem al-Sisi, de eerste Palestijn die tijdens de intifada werd gedood.
Alle vreugde en succes in mijn leven zijn overschaduwd door verdriet. Als kind hoorde ik de verhalen die de ouderen in mijn familie vertelden over de eerste intifada. Verhalen over de activiteiten van Israëlische soldaten: arrestatiecampagnes, huiszoekingen, avondklokken en sluitingen van kampen. Dit alles had een groot effect op mijn familie en onze buren. Ik was getuige van veel tragische gebeurtenissen in het kamp.
Na verloop van tijd groeide er een liefde voor leren in mij. Ik besloot om te reizen om educatieve redenen. Ik heb in verschillende landen gestudeerd, waaronder Maleisië, Singapore, de VS en IJsland. Tegenwoordig ben ik in België. Maar ik keerde vaak terug naar het kamp. Door de straten dwalen bracht herinneringen aan mijn jeugd naar boven. Ik snoof de geur op van het land waar ik opgroeide.
Bloedbad op een markt
Een van mijn jeugdherinneringen is de tijd die ik doorbracht in het huis van mijn grootvader in blok 5 van het kamp. Als kleine jongen vertrouwde mijn moeder erop dat ik hielp met het huishouden. Mijn vader werkte de hele week in de Israëlische kledingindustrie. Hij was alleen op vrijdag en zaterdag in Gaza.
Net als andere kinderen in het kamp ging ik boodschappen doen voor mijn familie. De Jabaliya-markt was in het aangrenzende blok 4. Het was niet zomaar een markt, maar de markt voor alle steden en dorpen in het gouvernement van Noord-Gaza. De markt begon op de kruising van de Al-Ajarma-straat met de Turk-straat, die noordwaarts leidde naar Beit Hanoun en Beit Lahiya. Het begon met de boekwinkel Al-Ajarma, gevolgd door de apotheek Al-Kholafa, waarnaast een shawarma-restaurant was.
In de buurt was de al-Talouli Electric Store, waar ze hardware verkochten. Het was een plek waar mijn vader en zijn vrienden van de al-Talouli en al-Madhoun families vanaf de jaren 80 samenkwamen. Als kinderen kwamen we langs deze plekken op weg naar school, de kliniek van het VN-agentschap voor Palestijnse vluchtelingen (UNRWA) of andere winkels op de markt. De al-Talouli Electric Store bevindt zich in het midden van de markt. Eerder deze week heeft Israël dat gebied zwaar gebombardeerd. Honderden mensen werden gedood bij het bloedbad. Veel van de doden waren mijn familieleden, buren en vrienden. Ik begrijp niet waarom deze markt aan zoveel geweld werd blootgesteld.
Minder dan 24 uur later voerde Israël een ander bloedbad uit aan de andere kant van het kamp. De wijk Zes Martelaren in al-Faluja – een gebied binnen het kamp – werd gebombardeerd. Misschien moeten we de wijk Honderd Martelaren of zelfs de wijk Duizend Martelaren noemen. Niemand zal zeker weten hoeveel mensen er zijn gedood totdat al het puin is opgeruimd en alle lijken zijn geteld.
Is er enige garantie dat er de komende uren geen nieuw bloedbad zal plaatsvinden? Niets kan mijn tranen op dit moment tegenhouden. De dood is overal in Gaza. De situatie is veel erger dan alle eerdere bloedbaden en tragedies die we hebben meegemaakt.
Niets is over
Jabaliya is een kamp met kleine steegjes dat nog steeds het doelwit is van Israëlische luchtaanvallen. Gebouwen met betonnen muren van drie of vier verdiepingen hoog zijn verdwenen. Ook een groot aantal kleinere huizen van asbest en blik zijn verwoest. Er is niets meer over op de markt van Jabaliya, behalve grote kraters.
Ik zag beelden van huizen waarin mijn vrienden en buren woonden die verwoest werden. Daaronder ook het huis van mijn jeugdvriend Yunis al-Assi. Informatie krijgen over wie er bij de bloedbaden is omgekomen, is erg moeilijk. Ik kan geen contact opnemen met vrienden en familie in het noorden van Gaza, omdat ze geen internetverbinding hebben. Dus ik weet niet of de familie van mijn vriend Fayez nog leeft of niet.
Fayez zelf was waarschijnlijk niet thuis, omdat hij als ambulancechauffeur werkt bij de Palestijnse Rode Halve Maan, maar dat weet ik niet zeker. Wel zag ik mijn vriend Ahmad Abu Nasser in een video verschijnen waarin hij zei: “Drie van mijn kinderen zijn vermoord. Ik zoek, oh God, naar iemand die misschien nog leeft.”
Khalid, een andere vriend van mij, merkte verbaasd op hoe een klein steegje was getransformeerd in een breed plein. Alle omliggende gebouwen waren met de grond gelijk gemaakt. Ik heb Khalid niet rechtstreeks kunnen bereiken. Maar ik hoorde hem die opmerking maken in een Telegram-video.
Volgers van de mode
Mijn vriend Tareq Hajjaj werd in oktober vermoord. Tareq en ik gingen naar school en bleven daarna vrienden. We waren vrienden, ondanks dat we rivalen waren. We behoorden tot de best presterende leerlingen op school, vooral in Engels en wiskunde, hoewel we ons als tieners op de middelbare school roekeloos gedroegen. We waren volgers van de mode en mengden ons onder en plaagden meisjes van de naburige meisjesschool in het al-Faluja-gebied van het vluchtelingenkamp Jabaliya. We richtten zelfs op wat we een politieke partij noemden en deelden er flyers over uit aan scholieren.
De bloedbaden van deze week zorgden ervoor dat mensen schreeuwden. Anderen probeerden het puin op te tillen en met hun handen te graven, op zoek naar hun familieleden en buren. Maar het meest pijnlijke was het gedempte geschreeuw van mensen die onder het puin vastzaten. Kinderen, vrouwen, ouderen die niet gehoord of vastgelegd zijn met camera’s.
Vandaag kan ik het kamp alleen virtueel bezoeken – door naar het scherm van mijn telefoon te kijken. Ik vrees enorm voor mijn familie, buren en vrienden. Overal in Gaza wordt sinds 7 oktober genadeloos aangevallen. Maar wat mij het meest pijn doet, is de wetenschap dat er zoveel bommen op burgers zijn gegooid in het vluchtelingenkamp Jabaliya. De pijn en het verdriet die ik voelde toen ik zag hoe plekken die ik zo goed kende tijdens mijn jeugd werden weggevaagd, is onbeschrijfelijk.
Ik kan mensen in het kamp Jabaliya op dit moment niet praktisch helpen. Maar mijn vastberadenheid om bewustzijn te creëren over Palestina is alleen maar toegenomen. Ik ben vastbesloten om de verhalen van Palestijnen met de wereld te delen.
Ondanks dat ik ver van mijn thuisland ben, klopt mijn hart nog steeds van liefde voor het vluchtelingenkamp Jabaliya en zijn mensen. Ik zal met al mijn kracht werken om een verschil te maken en hun lijden te verlichten.
Tamer Ajrami is een student politieke wetenschappen die in België woont.
bron: A love letter to Jabaliya refugee camp | The Electronic Intifada
