Politici schilderen Palestina af in termen van een noodtoestand, terwijl ze elke publieke erkenning vermijden van het feit dat het kolonialisme daar een permanente instabiliteit heeft gecreëerd, die alleen wordt verergerd wanneer er een acute crisis is.
Israëls illegale blokkade van Gaza is opnieuw het onderwerp van een petitie, ondertekend door 24 leden van het Europees Parlement. De petitie roept Israël op om de blokkade te beëindigen en stelt: “De Israëlische regering moet nu een einde maken aan de blokkade van Gaza, en de WHO moet ervoor zorgen dat de Palestijnen, wier gezondheidzorgsysteem aan het instorten is, toegang krijgen tot fatsoenlijke gezondheidzorg.”
De corona pandemie is de aanleiding voor dit hernieuwde pleidooi aan Israël, waaraan overigens geen gehoor zal worden gegeven. Zolang de humanitaire behoefte van het Palestijnse volk alleen wordt omschreven als een tijdelijke, zij het langdurige onderbreking, bijvoorbeeld zolang de Covid-19-pandemie duurt, aanvaarden politici slechts dat een dergelijke noodsituatie voortkomt uit de genormaliseerde koloniale bezetting, waar alle ellende door wordt veroorzaakt.
Twee weken geleden had Gaza geen coronavirus-testkits meer omdat de Palestijnse Autoriteit ook een tekort heeft. Het VN-agentschap voor Palestijnse vluchtelingen (UNRWA) waarschuwde voor de “ineenstorting” van de gezondheidszorg in Gaza als het virus zich verder verspreidt in het dichtbevolkte gebied.
Het dagblad Haaretz heeft onlangs een artikel gepubliceerd waarin wordt besproken hoe de pandemie de Hamas-leiders ertoe heeft aangezet te onderhandelen met Israël. Zelfs vóór Covid-19, en voordat de VS de financiële hulp voor het Palestijnse volk introk, vertrouwde Hamas sterk op externe hulp om in de basisbehoeften binnen de enclave te voorzien. Voor Israël is het volledige isolement van Gaza een onderhandelingspositie dat het zal gebruiken om zo min mogelijk concessies te doen – als die al gedaan worden – zolang ze niet van politieke aard zijn. Ongeacht hoe vaak de term ‘onderhandelingen’ wordt gebruikt, Israël is van plan Gaza permanent te verlammen, en elke concessie waarover Hamas onderhandelt, zal een hoge prijs hebben, zelfs in termen van humanitaire hulp.
Hoe goedbedoeld het pleidooi van de eu parlementariers ook mag zijn, het valt niet te ontkennen dat de situatie in Palestina niet correct wordt voorgesteld en dat is de schuld van de internationale gemeenschap. Het meest prominente voorbeeld daarvan was de stelling dat Gaza tegen het jaar 2020 onleefbaar zou zijn. Hoe vaak heeft Gaza volgens de internationale retoriek op de rand van instorten gestaan, alleen met het doel om de blokkade tijdelijk op te schorten zodat de humanitaire hulp weer in de schijnwerpers komt te staan en Palestijnen kunnen worden afgeschilderd als een volk dat gedijt onder moeilijke omstandigheden?
Maar het opheffen van de blokkade moet worden gekoppeld aan de mensenrechten van het Palestijnse volk, niet aan Covid-19. De internationale gemeenschap heeft de Palestijnen een situatie opgedrongen waarin hun rechten niet worden erkend, zelfs niet op cruciale momenten als deze. Het opheffen van de blokkade vanwege de pandemie is een halfslachtig pleidooi omdat het de door de Israëlische regering opgelegde ontbering als oorzaak ontkent. Wanneer de pandemie voorbij is, zullen de problemen van Gaza opnieuw ondergeschikt zijn aan de tweestatendiplomatie, en dus gedegradeerd tot een onderwerp waarvan de internationale gemeenschap weet dat het slechts af en toe aan de orde zal komen om haar gezicht te redden met retoriek over mensenrechten. Voor de VN en de EU speelt Gaza een nuttige rol in de instandhouding van de tweestaten retoriek, en daarom wordt de politieke strijd tegen de (gevolgen van de) blokkade aan Gaza zelf overgelaten.
Ramona Wadi
bron: middleeastmonitor
