Open brief aan president Barack Obama

Door Mohammed Omer

 

Geachte President Barack Obama,

Als president van het machtigste land ter wereld, als de liefhebbende en beschermende vader van twee kinderen en als man die zich volledig bewust is van de menselijke strijd die plaatsvindt in de arme achtergestelde buurten in veel landen inclusief Amerika, moeten uw ogen geopend zijn tijdens de laatste drie Israelische aanvallen op Gaza, waar ik woon met mijn vrouw en zoontje.

Ik herinner mij dat ik in Nederland was toen u voor de eerste keer werd gekozen tot president. Net als miljoenen anderen in de wereld juichte ik luid voor U, omdat ik aannam dat er een frisse wind zou gaan waaien door de nauwe gangen van de Amerikaanse politiek. Ik durfde te hopen dat een fatsoenlijke man- een kampioen van goede mensen die genegeerd en misbruikt werden- op het toneel was verschenen die de pijn en het onrecht zou verzachten die zovelen ondergaan inclusief de mensen in mijn land Palestina , die al heel lang van hun eigen eeuwenoude land worden verdreven en op die manier van hun menselijke waardigheid worden beroofd.

Echter, mijn verwachtingen waren helaas te hoog gespannen. Als ik nu in Gaza rondkijk zie ik alleen de nasleep van nieuwe Israelische wreedheid en meer tekenen van bloedvergieten, pijn, verdriet en vernietiging. De woorden ‘Yes, we can’ vervliegen met het stof gedragen op de wind van de wanhoop. Die wanhoop hangt al minstens tien jaar over ons heen: het resultaat van de harde collektieve Israelische bestraffing van de 1,9 miljoen mensen die proberen te overleven in de Gazastrook. De helft van hen zijn kinderen jonger dan uw dochters Sasha en Malia. Velen zijn baby’s zoals mijn kind, in de armen van hun ouders.

Misschien omdat U er zo ver van af staat, kunt u zich niet inleven in de effecten van collectieve bestraffing. Maar gezien uw juridische achtergrond en uw werkzaamheden in gemeenschapsprojecten in het verleden, moet u wel beschikken over het intellectuele en historische inzicht. Ik denk dat U weet dat Israel’s bedoelingen veel verder gaan dan het bestrijden van Hamas of elke andere groep die zich verzet tegen een invasie van hun huizen door de bezetter.
De Amerikaanse grondwet kent geen grond voor de bestraffing van een heel volk vanwege hun keuze voor ‘de verkeerde partij’. De constitutie en The Bill of rights garanderen de amerikanen de vrijheid van expressie en het recht om hun onvervreemdbare rechten te verdedigen. De Amerikaanse revolutie was een daad van verzet tegen onderdrukking en tegen de ontkenning van vanzelfsprekende rechten en vrijheden.
In Gaza strijden we tegen vergelijkbare onderdrukking. In toenemende mate straft Israel ons voor ons verzet dat we plegen met simpele middelen teneinde dezelfde vrijheid en menselijke waardigheid te verkrijgen waar Uw voorvaders destijds voor gestreden hebben.

‘Houden de Amerikanen van ons?’ ‘Houdt Obama van ons?’

Wat is de band dat de Amerikaanse politiek verbindt met Israels aanhoudende wrede onderdrukking? Hoe kan Amerika haar onvoorwaardelijke steun aan Israel rechtvaardigen? Welke genoegdoening en beloning levert het Israel op door elk aspect van het menselijk bestaan af te straffen van bijna twee miljoen fatsoenlijke burgers in Gaza die gewoon hun vrijheid terug willen?
De drie recente oorlogen heeft veel gezinnen dakloos gemaakt. Zij wachten nog steeds op bescherming tegen wrede behandeling. Ik ontmoette Ahmed Al Kafarneh, een oudere waardige man met zijn gezin bestaande uit vrouw, zoon, schoondochter en drie kleinkinderen. Voor de aanval in 2014 had hij, net als honderdduizend andere Palestijnen, een mooi huis bijeengespaard met twintig jaar werken in Israel, voorwaar geen eenvoudige opgave. Nu is alles weg en leeft hij met zijn familie in een roestige scheepscontainer.
Meneer de president, het is een koude en natte winter, de koudste in jaren. Probeert u het zich voor te stellen: uzelf en Michelle, Sasha en Malia op een koude metalen vloer terwijl het regenwater door ontelbaar veel gaten naar binnenkomt.
Bent U niet diezelfde president die, toen u Israel’s recht op zelfverdediging verkondigde, zwoer dat U alles zou doen om uw kinderen te beschermen? Geldt diezelfde vastberadenheid om te beschermen ook niet voor onze Palestijnse kinderen?
Het lijkt erop dat u ons recht bent vergeten – niet alleen als Palestijnen maar als mensen- om in vrijheid en beschermd tegen onderdrukking en tegen onevenredig zware militaire aanvallen, te leven. In Gaza kent onze jongste generatie alleen oorlog, deportatie, verlies, trauma en pijn. Zij worden geconfronteerd met nog meer Yes, we can-problemen in de vorm van massale werkloosheid, onderdrukking en isolement veroorzaakt door de Israelisch/ Amerikaanse economische blokkade die een hele bevolking beroofd van bewegingsvrijheid en van een normaal leven met vrije keuzes.

Lijkt dat niet op slavernij, meneer de president ?

We zijn opgesloten achter muren als vee, bespied door bewapende drones, bewaakt door Israelische scherpschutters en hekken met prikkeldraad, op een dieet gezet door bezetters en dieven. Is dat geen extremisme? Zou u zich er niet tegen verzetten?
Een paar dagen geleden ontmoette ik dertien moedige en toegewijde Amerikaanse dokters die hier kwamen om de plaatselijke ziekenhuizen te helpen, een uitzonderlijke ontmoeting tussen Amerikaanse dokters en onze eigen dappere artsen. Een vierentwintigjarige student beeldende kunst dacht een ogenblik na toen zij hoorde van de delegatie en vroeg: ‘Houden Amerikanen van ons? Houdt Obama van ons?’

Daarom schrijf ik U deze open brief, meneer de president.

Mensen van alle generaties hier in Gaza vragen zich dit af en willen graag antwoord hebben op die vraag. We kunnen geloven in verandering, maar alleen als ook onze vrijheid meetelt.
Gaza heeft de omvang van Manhattan. Wij zijn mensen zoals u en uw landgenoten, maar wij zijn gevangen achter muren en hekken. Nooit eerder leefden wij zo en willen wij morgen weer wakker worden onder die omstandigheden. Onze grensovergang bij Rafah in het zuiden is nu afgesloten door Egypte. In het Westen worden de stranden- het terrein van kinderen, families en vissers- bedreigd door Israelische marineschepen bewapend met raketten en waterkanonnen. Zij beperken het toegestane vis gebied tot 6 nautische zeemijlen in plaats van de officieel toegewezen 20 mijl.

Bent U zich ervan bewust dat er in 2015 73 vissers zijn beschoten en gearresteerd? En dat 55 procent van de alle Gazanen aan depressies lijden, dat 43 procent werkloos is, dat 40 procent onder de armoedegrens leeft en dat 60 procent heeft te kampen met voedseltekort? Weet u dat wij maar enkele uren elektriciteit per dag hebben met stroomuitval van 12 tot 16 uur lang? Hetzelfde tekort geldt voor water en gas om mee te koken en veel andere basis behoeften. Als u vanavond uw maaltijd krijgt opgediend, bedenk dan dat er nog een half miljoen gasflessen gevuld moeten worden voordat wij kunnen koken en water kunnen verwarmen voor wassen en drinken (een mensenrecht)

Dit alles is juist zo tragisch, omdat Gaza een perfecte buur voor Israel zou kunnen zijn. In vrede en harmonie levend en delend in een wederzijds profijtelijke economie en handel. Wij beschikken over veel geschoolde arbeiders en een goed opgeleide jonge generatie. Palestina is altijd vooruitstrevend geweest. Het enige dat we nodig hebben is een kans om te groeien, een kans om een waardige en gelijkwaardige bijdrage te kunnen leveren. Wij willen bruggen bouwen in plaats van scheidings-muren van dweperij en haat. Wij willen niet dat Israel met z’n nieuwste high tech wapens experimenteert op onze kinderen. Uw Amerikaanse raketten zijn gebruikt om VN scholen en schuilplaatsen aan te vallen precies de plekken waar kinderen het onderwijs wordt geboden dat ze af houd van extremisme. Dit zou je moeten toejuichen in plaats van bombarderen.

U heeft Khuza’a nog niet gezien en dus ook niet de enorme destructie die de Israelische oorlogsmachine er heeft achtergelaten. De kinderen daar hebben deze winter koude voeten omdat ijskoud water door de kogelgaten in het plafond op hun bedden lekt. Uw bent er elk moment welkom voor een bezoek mocht u menselijke overwegingen verkiezen boven politieke.

Het is de hoogste tijd, meneer de President om te zorgen voor hoop voor de kinderen en jongeren in Gaza, hoop waar zij in kunnen geloven. U bent in staat om dat te doen voordat U Uw ambt verlaat. U kunt het enthousiasme dat we voelden toen u op het wereldtoneel verscheen weer aanwakkeren en uw erfenis van vrede versterken na uw aftreden. U bent één van de weinigen op aarde die Egypte en Israel ertoe zou kunnen bewegen de grenzen te openen en een einde te maken aan de collectieve blokkade. Is een decennium niet genoeg? Met name omdat we weten dat het de gewone mensen zijn die eronder te lijden hebben en niet de politieke organisaties zoals Hamas. Als het doel is om de bevolking andere keuzes te laten maken dan moeten ze in de gelegenheid worden gesteld om dat in de toekomst te doen.
De kinderen en ouders in Gaza wachten op een oplossing en U kunt weer de positieve energie erin brengen die kenmerkend was voor het begin van uw presidentschap. Maak alle mensen inclusief Amerikanen trots op uw duurzame prestaties. Neem het op voor Gaza zoals u altijd doet voor Israel ongeacht hoe slecht zij zich gedragen naar anderen toe en naar u persoonlijk. Wij verafschuwen extremisme in elke vorm. Wij willen stabiliteit, vrede en willen leven in onze huizen zonder de dagelijkse dreiging van drones en tanks. De jonge mensen in Gaza snakken naar een betere toekomst.
Kunnen we dat? Yes, we can! Neem het voortouw, meneer de President- alstublieft

 

Mohammed Omer is een gelauwerde journalist die bericht vanuit de Gazastrook via zijn website www.rafahtoday.org en twitter @MoGaza

Artikel oorspronkelijk gepubliceerd op  Washington report on middle East Affairs