Dag des Oordeels.
Zo beschrijven inwoners de situatie in Jabalya en Noord-Gaza, nu het Israëlische offensief daar bijna twee maanden duurt. Israël heeft alle inwoners bevolen naar het zuiden te gaan, maar heeft ook controleposten opgericht om te voorkomen dat mensen zich verplaatsen. Van de naar schatting 400.000 mensen die in het noorden waren bij het begin van de aanval in oktober, zouden er meer dan 100.000 zijn achtergebleven.
Israël heeft de humanitaire hulp aan het gebied vrijwel stopgezet in een poging om mensen uit te hongeren. Het heeft met man en macht gebombardeerd, waarbij in de afgelopen vier weken zo’n 1.200 mensen omkwamen, waaronder meer dan honderd bij een enkele aanval op een huis voor ontheemden in Beit Lahiya op 30 oktober, en 150 bij een reeks aanvallen op 10 gebouwen in Jabalya op 24 oktober.
“Je kunt je niet voorstellen wat er in Jabalya gebeurt,” zei Nadia al-Kafarna, 69 jaar. “De lucht is zwart van de rook en de grond is verschroeid.” Nadia sprak met The Electronic Intifada via de telefoon, ondanks een onstabiel netwerk. Het Israëlische leger had haar op 17 oktober gedwongen haar schuilplaats in het vluchtelingenkamp Jabalya te verlaten, maar ze is nog steeds in Gaza-Stad in het noorden. “Niets is gespaard gebleven van vernietiging. De geluiden van explosies zijn vreemd, anders dan voorheen, angstaanjagend en botten schuddend, alsof ze je uit elkaar zouden scheuren,” zegt Nadia die zwaar overstuur is. “In mij is alles verbrijzeld en gebroken door de verschrikking van wat ik zag. Zelfs nu is mijn hart samengeknepen en word ik gegrepen door angst.” Doomsday, zei ze. “Ik heb doomsday-verschrikkingen gezien.”
Onverbiddelijke agressie
Nadia zegt dat soldaten “geen genade toonden … Er liggen ontbindende lichamen van vrouwen en kinderen in het hele kamp, in huizen en op straat.” Het Israëlische leger heeft niemand gespaard. Mahmoud Basal, van de burgerbescherming van Gaza, zegt dat alle operaties in de noordelijke regio moesten worden stopgezet na aanvallen door Israëlische troepen, waarbij minstens drie mensen gewond raakten, terwijl verschillende personeelsleden zijn vastgehouden.
Er is nauwelijks water of voedsel in het kamp. Volgens de VN heeft Israël in september 83 procent van de humanitaire hulp geblokkeerd die het noorden binnenkwam. De mensen van Jabalya hebben vreselijke honger, velen binden stenen aan hun maag om de honger te stillen – een gewoonte die geworteld is in de profetische traditie. De bewoners van het kamp hebben ook dorst, er komt maar beperkt drinkwater het kamp binnen, waardoor Rachel Cummings van Save the Children International de situatie omschrijft als “absoluut catastrofaal.” “Mensen worden constant gebombardeerd met luchtaanvallen, en natuurlijk weten we dat het voedsel en het water niet voldoende zijn. De konvooien met voedsel en water worden het noorden ontzegd … Het is absoluut catastrofaal,” zei Cummings.
Nadia noemt de bombardementen meedogenloos. “De bombardementen houden nooit op, dag en nacht, zonder genade of menselijkheid. We reciteerden voortdurend gebeden, en voelden de dood dichterbij dan ooit bij elke angstaanjagende explosie,” vertelt ze aan The Electronic Intifada. “Onze dagen zijn lang, met mijn familie en ik die vechten tegen honger, dorst en angst. We doen het met stukken brood die we in huis hebben gebakken, op een open vuur. Brood en za’atar waren ons enige voedsel gedurende meer dan twee weken.”
Apocalyps
Nadia schetst een apocalyptisch beeld van de situatie in Jabalya: gezichten bleek van slaapgebrek, kinderen met namen op hun armen geschreven ter identificatie, en constante angst. Gedwongen om hun huis te verlaten, vertelde Nadia hoe haar familie – haar drie zonen, hun vrouwen en kinderen, namen op hun armen – tien minuten de tijd kreeg om te voldoen aan een militair bevel om te evacueren. “Ik hoorde collectief trillen en ouders die gebeden mompelden om bescherming van God toen we vertrokken. Ik keek naar de gezichten van mijn kinderen en kleinkinderen, denkend dat dit misschien de laatste keer was dat ik hun gezichten zou zien.” En, zoals anderen hebben gemeld, bracht het verlaten van Jabalya zijn eigen verschrikkingen met zich mee. “Bij de ingang van ons steegje stonden tanks en een groot aantal soldaten. Het leek op een slachthuis – mannen waren verzameld, uitgekleed tot op hun ondergoed, hun handen op hun rug gebonden en vervolgens geblinddoekt. Dichtbij was een diepe kuil waar de moeders zonder hun kinderen werden vastgehouden, terwijl de kinderen huilden en schreeuwden vanuit een derde gebied.” Er was een vierde gebied, voegt ze toe. “Er was een vierde stapel – een stapel lichamen opgestapeld bij de ingang van het huis van mijn buren, meer dan vijftig bijna naakte lijken die eerder waren geëxecuteerd. Ik wou dat ik dit niet had gezien.”
Een soldaat riep Nadia via een luidspreker. “Hij beval me om naar het zuiden te gaan en dreigde me te vermoorden als ik niet snel zou bewegen. Toen ik hem durfde te vragen naar de kinderen en mijn dochter en schoondochters, stond hij me toe ze mee te nemen. Maar alle mannen werden achtergelaten, hun lot onbekend, in de handen van moordenaars.”
Een wonder
M.D., 57 jaar, wil zijn naam niet prijsgeven uit angst voor represailles. Hij gelooft dat hij en zijn 15-jarige zoon de soldaten en drones die Jabalya kamp overspoelden, overleefden “alleen door een wonder.” “Toen ik hoorde dat Israëlische troepen onze buurt naderden, namen mijn zoon en ik indirecte paden door het kamp om een veiliger gebied in het noorden van Gaza te bereiken. Net toen we dachten dat we veilig waren, zagen we dat soldaten het einde van de weg die we hadden genomen blokkeerden. We trokken ons een beetje terug en zochten dekking in een huis met een kapotte deur.” Binnen, vertelt hij The Electronic Intifada, zag hij vier lichamen.
“Twee mannen en een vrouw, geëxecuteerd door geweerschoten, en een oudere vrouw die in een kamer was achtergelaten om te verhongeren. Ze leek bedlegerig, in slechte gezondheid, alleen achtergelaten om de dood te bestrijden. We brachten een hele nacht door, opgesloten tussen de doden, niet in staat om te slapen en niet in staat om te vertrekken. De soldaten zaten buiten de deur, lachend en spelend, alsof ze op een picknick waren.” Ze grepen een moment aan toen de soldaten hun dienst wisselden en wisten te ontsnappen en gingen richting Gaza-Stad. “Ik kon niet geloven dat we het hadden overleefd! Ik voelde me alsof ik een nieuw leven had gekregen.”
Toch, zei M.D., heeft de ervaring hem getekend. Terugkijkend op zijn overleving, zei hij dat het ergste was dat hij geen nacht “tussen de doden” had doorgebracht, noch de dood en vernietiging die hij had gezien.
“Ik kon mijn zoon geen enkel gevoel van veiligheid bieden. Ik aaide zijn hoofd en fluisterde: ‘Het komt wel goed.’ Maar hij was getuige van de dood en angstaanjagende kwelling. Hij heeft al dagen niet gesproken en verkeert in een staat van ernstige nood.”
De meeste inwoners van Jabalya weigeren te vertrekken. Ze zien hun vertrek als onredelijk en zeggen dat ze geworteld zijn in hun land. S.K., 49 jaar, die ook weigerde zijn naam te noemen, is een van degenen die weigeren te vertrekken. Zijn huis, zei hij, is omsingeld. “Israëlische soldaten zijn slechts honderden meters verderop. Zij, die vrouwen, kinderen en ouderen in koelen bloede vermoorden, die beton en staal op onschuldige mensenhoofden laten vallen. Deze bezettingssoldaten tonen geen enkel mededogen. Zij zijn de draak van het kwaad van onze tijd.”
Er zijn draken
S.K. is vastbesloten om in zijn huis te blijven. “Er is geen rechtvaardiging om mij met geweld uit mijn huis te verwijderen. Het kamp is geen slagveld. Ik zal mijn huis en het land van mijn voorouders niet verlaten. Ik blijf hier als een boom waarvan de wortels elke dag dieper groeien. Ik kan alleen door de dood worden ontworteld.” Maar zijn standvastigheid heeft een prijs, aangezien het Israëlische leger mensen wil uithongeren.
“Ik voel me vaak duizelig,” vertelt S.K. aan The Electronic Intifada. “Mijn zicht vervaagt door gebrek aan voedsel. We eten alleen brood en za’atar. Wanneer ik denk aan mijn kinderen die deze ontbering en dit gevaar moeten doorstaan, huil ik. Hoe is het acceptabel dat een kind aan zulke wreedheden wordt blootgesteld?” Hij zegt dat mensen in Jabalya slaapgebrek hebben en geterroriseerd worden door het Israëlische leger. “Geloof me als ik zeg dat we sinds de uitroeiing van dit kamp niet meer hebben geslapen. Er is een constant bombardement van granaten met een ondraaglijk gebrul dat ons met angst vervult. Stel je een prikkend gevoel over je hele lichaam tegelijk voor. Dat is de angst waarmee we leven.”
Drones zweven constant in de lucht boven het kamp, zei hij, ze bewegen zich tussen huizen, dalen en stijgen, en richten zich op alles wat beweegt. Talloze lichamen liggen verspreid alsof ze zijn weggegooid. Ook dieren – ezels, katten en paarden – liggen al dagenlang in ontbinding. “We zijn bang om naar buiten te stappen, uit onze ramen te kijken of ’s nachts het licht aan te doen. Alles is hier een doelwit, met drones die ons uitkiezen. Slechts enkele meters van mijn huis ligt een lichaam. Ik kan niet naar buiten om het te begraven, en veel mensen zijn achtergelaten om dood te bloeden in de straten en huizen van het kamp.”
Het is een maatstaf voor hoe uitgesproken de les van de Nakba van 1948 is onder de mensen van Jabalya dat zovelen vastbesloten zijn om te blijven ondanks de slachting om het lot van hun ouders of grootouders te vermijden, die gedwongen werden hun huizen en land te verlaten en nooit meer terug mochten keren.
“Ik zal onder geen enkele omstandigheid mijn huis verlaten, ondanks mijn intense angst,” vertelt S.K. aan The Electronic Intifada. “Het voelt als de Dag des Oordeels. We zijn niet veilig; we worden met de dood bedreigd, ook al vechten we niet. We sterven hier, zonder dat iemand ons komt redden.”
Husam Maarouf is een journalist en schrijver uit Gaza.
bron: Tales of terror from Jabaliya | The Electronic Intifada
