Een nieuwe studie over de wederopbouwbehoeften van Gaza, gepubliceerd door de VN, de EU en de Wereldbank, toont opnieuw de schadelijke rol aan die deze instellingen in Palestina spelen. De auteurs van de ‘rapid damage and needs assessment’, zoals de VN, de EU en de Wereldbank hun onderzoek noemen, doen er alles aan om de Israëlische verantwoordelijkheid voor de erbarmelijke situatie in Gaza te minimaliseren, die nog verergerd werd door het laatste bombardement in mei. Ze gebruiken overal de passieve toon in een klaarblijkelijke poging om de directe rol van Israël in de vernietiging te bagatelliseren, waarvan de wederopbouw ongeveer $ 345-485 miljoen zal kosten en twee jaar in beslag zal nemen. Dat veronderstelt dat Israël het niet elke keer zal belemmeren.
De Israëlische leiders hebben getracht de wederopbouw afhankelijk te maken van de terugkeer van de Israëli’s die in Gaza worden vastgehouden. De wederopbouw vond plaats in een slakkengang na de laatste oorlog. Er is dus alle reden om aan te nemen dat de wederopbouw ook nu zal worden vertraagd en belemmert.
De auteurs van de “snelle beoordeling” stellen dat “het conflict van mei 2021 schade aanrichtte” aan de wegen van Gaza alsof dit een ongelukkige daad van God was in plaats van het resultaat van raketten die opzettelijk door het Israëlische leger werden afgevuurd op civiele infrastructuur.
Bij één van die aanvallen veroorzaakte een Israëlische aanval een gigantische krater in een van de hoofdwegen die naar het al-Shifa-ziekenhuis leiden, de grootste medische faciliteit van Gaza, waardoor de mobiliteit van ambulances werd geblokkeerd. Al-Haq, een Palestijnse mensenrechtengroepering, zei dat de aanval op de hoofdwegen die naar al-Shifa leiden “erop neerkomt dat het ziekenhuis het doelwit van de aanval wordt”.
Israël heeft meer dan 40 Palestijnen gedood in die reeks aanvallen op de al-Wihda-straat in Gaza-Stad. Maar deze details zijn weggelaten uit de “snelle beoordeling”, die de Palestijnse behoeften in detail beschrijft, maar de verantwoordelijkheid van Israël abstract behandelt, of helemaal niet.
De belegering van Israël en de schadelijke effecten ervan op elk aspect van het leven in Gaza zijn onmogelijk te negeren, zelfs voor de VN, de EU en de Wereldbank. Maar deze internationale instellingen legitimeren Israëls belegering van Gaza door te stellen dat het werd opgelegd “uit veiligheidsoverwegingen”. Toch schrijven de auteurs van de studie dit niet toe als een bewering van de Israëlische regering maar presenteren ze het in plaats daarvan – schokkend – als een gegeven.
Dit vergoelijkt op schandelijke wijze een ronduit wrede en immorele belegering waarvan het Internationale Comité van het Rode Kruis heeft bevestigd dat het gaat om collectieve straf “ een duidelijke schending van de verplichtingen van Israël onder het internationaal humanitair recht” – d.w.z. een oorlogsmisdaad.
Zoals Al Mezan, een mensenrechtengroepering gevestigd in Gaza, schrijft, kan het Israëlische regime van afsluiting “onder geen enkele omstandigheid worden gerechtvaardigd”. Het beleid van Israël in Gaza zou kunnen worden samengevat als “de misdaden tegen de menselijkheid van vervolging en andere onmenselijke daden”.
Door de premisse te aanvaarden dat “veiligheidszorgen de belegering rechtvaardigen”, tonen de VN, de EU en de Wereldbank gretig aan Israëls onderwerping van de Palestijnen onder zijn koloniale heerschappij, te heiligen.
Het ware doel van de belegering van Gaza is niet om de veiligheid van Israël te beschermen. In plaats daarvan moet het regime-verandering bewerkstelligen door de economie van Gaza op de knieën te krijgen om Hamas, de factie die sinds 2007 het gebied bestuurt, te verzwakken. Israël heeft lang geleden toegegeven dat de belegering van Gaza “economische oorlogvoering” is. Het is tenslotte moeilijk in te zien hoe het tellen van de calorieën die Israël toestaat in Gaza redelijkerwijs als een veiligheidsmaatregel kan worden beschouwd.
Decennia van Israëlische sluiting
Gaza is de afgelopen halve eeuw tot op zekere hoogte afgesloten geweest door Israël – decennia voordat Hamas op het toneel verscheen. Israël heeft Gaza al lang geïsoleerd, waardoor het gebied “een gescheiden, verzwakte en onderworpen kolonie” is geworden, zoals Ron Smith in 2019 opmerkte.
“Israël veroorzaakt humanitaire crises door met zijn belegering een permanent isolement en gebrek te creëren, die wordt ondersteund door de internationale gemeenschap door zijn politieke passiviteit en het verstrekken van humanitaire hulp ondanks de wettelijke verplichtingen van de Israëlische regering”, aldus Smith.
Israël doet dit omdat de meeste van de twee miljoen Palestijnen in Gaza vluchtelingen zijn met claims om terug te keren naar hun land in wat nu Israël wordt genoemd – claims die worden ondersteund door het internationale recht.
Zoals Smith schrijft, is dat een onhoudbaar vooruitzicht voor ‘een koloniale staat die gebaseerd is op etnische zuiverheid’.
Maar waarom zouden de VN, de EU en de Wereldbank het excuus de “veiligheidszorgen” steunen als dat beleid de bevolking van Gaza van twee miljoen inwoners in “diepe niveaus van armoede, hulpafhankelijkheid, voedselonzekerheid en werkloosheid” heeft gestort, zoals beschreven door Al Mezan? Omdat ze hetzelfde doel delen als Israël: regimeverandering, zoals duidelijk wordt gemaakt in het rapport “rapid assessment”.
Deze internationale instellingen die zichzelf hebben gekroond tot verantwoordelijken voor de wederopbouw van Gaza, willen het herstel van de Palestijnse Autoriteit in het gebied zien, evenals “interne Palestijnse verzoening” en een “democratisch gekozen Palestijnse Autoriteit”.
Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever (met uitzondering van Oost-Jeruzalem, waar Israël elke PA-aanwezigheid verbiedt) en Gaza hebben sinds de parlementsverkiezingen van 2006 geen algemene verkiezing gehad. Hamas kwam toen naar voren als de verrassende overwinnaar.
Israël en zijn bondgenoten, voornamelijk de VS, hebben geen moeite gespaard om de nieuwe door Hamas geleide PA-regering te ondermijnen en de macht van Mahmoud Abbas te herstellen wiens Fatah-partij de verkiezingen verloor.
Toen Hamas in 2007 door de VS gesteunde milities uit Gaza verdreef, waardoor het de teugels van de regering overnam, werd zijn regering als onwettig beschouwd vanwege zijn weigering om “de eisen van het Midden-Oostenkwartet (EU, Russische Federatie, VN en VS) alle eerdere overeenkomsten te accepteren, Israëls bestaansrecht te erkennen en geweld af te zweren.”
Deze partijen hebben dergelijke eisen niet gesteld aan Israël, wiens leiders van oorlogsmisdadigers en genociden hartelijk worden gefeliciteerd en verwelkomd door VN- en EU-functionarissen. Maar mensenrechten zijn niet hun prioriteit. Het belangrijkste verschil tussen de door Abbas geleide Palestijnse Autoriteit in Ramallah en de Hamas-leiding in Gaza is dat de eerstgenoemde veiligheidscoördinatie met Israël als “heilig” beschouwt en de laatstgenoemde aandringt op het recht van de Palestijnen om weerstand te bieden aan de Israëlische bezetting en kolonisatie van hun land.
Opgemerkt moet worden dat de PA op de Westelijke Jordaanoever onlangs werd bestraft door de VN-chef voor de mensenrechten omdat ze met geweld de protesten had neergeslagen na de dood van Nizar Banat, een prominente criticus, nadat hij door de PA in hechtenis was genomen.
De Palestijnen zouden in mei verkiezingen houden, maar de stemming werd uitgesteld op grond van een decreet van Abbas, die de Israëlische beperkingen op het stemmen van Palestijnen in Jeruzalem noemde. Maar dat werd algemeen gezien als een excuus om te voorkomen dat Fatah opnieuw zou verliezen van Hamas.
Capitulatie
De VN, de EU en de Wereldbank willen dat de Palestijnen capituleren voor Israël en zich overgeven aan zijn heerschappij. Ze roepen op tot een democratisch gekozen Palestijnse Autoriteit “die verantwoordelijk is voor alle essentiële regeringsfuncties in het Palestijnse grondgebied”. Dat kregen ze in 2006, maar de Palestijnen maakten de fout om de verkeerde regering te kiezen in de ogen van deze internationale instellingen.
Als de Palestijnen vandaag verkiezingen zouden houden, zouden de VN, de EU en de Wereldbank waarschijnlijk niet blij zijn met de resultaten, gezien de brede goedkeuring van Hamas en de impopulariteit van Abbas’ Fatah-partij na de escalatie in mei.
In hun studie wijzen de VN, de EU en de Wereldbank op “het ontbreken van een internationaal erkende regering in Gaza gedurende meer dan tien jaar” als een van de vele “structurele factoren” die de Palestijnse economie beperken. Ze erkennen hun eigen bijdrage aan deze ‘structurele factor’ niet door te weigeren de Hamas-regering in Gaza te erkennen, die ze in het wederopbouwproces buitenspel willen zetten. Ondertussen heeft Israël zijn beleg na het offensief van mei aangescherpt.
In plaats van Israël ondubbelzinnig op te roepen de beperkingen op te heffen, streven de VN, de EU en de Wereldbank naar internationale inspanningen om “het mechanisme te ondersteunen, te hervormen en te versterken om de invoer van gevoelige goederen en materialen te vergemakkelijken en te versnellen” die nodig zijn voor “Gaza’s economische infrastructuur en zakelijke sector.”
Het is een ietwat scheve verwijzing naar het schandalige, door de VN afgedwongen Gaza-wederopbouwmechanisme, bedacht na het offensief van 2014, waardoor Israël totale controle kan uitoefenen over welke bouwmaterialen het grondgebied mogen worden ingevoerd.
Met andere woorden, de VN, de EU en de Wereldbank willen de Israëlische beperkingen op de Palestijnse economie, met name in Gaza, “ondersteunen, hervormen en versterken”, in plaats van ze helemaal af te schaffen.
Deze instellingen promoten ondertussen een “Building Back Better” -benadering, die ervoor zorgt dat “herstel- en wederopbouwinspanningen een rol spelen in veerkracht en duurzaamheid” en “de kwetsbaarheden van Gaza verminderen”.
Maar om dat echt te laten gebeuren, moeten de Palestijnen vrij zijn van de koloniale overheersing van Israël en van de agenda van de internationale instellingen die dat ondersteunen.
Maureen Clare Murphy is hoofdredacteur van The Electronic Intifada.
bron: The Electronic Intifada
