Verhalen van inwoners in de Gazastrook over wat Corona en een blokkade voor hen betekent in het dagelijks leven
Sinds augustus geldt een lock down in de Gazastrook nadat het aantal besmettingen sterk is gestegen naar nu ruim 2600. Al vanaf het begin is er de vrees uitgesproken dat een verspreiding van het virus in de Gazastrook katastrofale gevolgen kan hebben. De eerste golf bleef Gaza bespaart maar nu lijkt het virus zich alsnog te verspreiden onder de bevolking met alle gevolgen van dien. Mensenrechten organisatie Al Mezan heeft persoonlijke verhalen van bewoners van de Gazastrook opgetekend die een beeld geven van de problemen waar zij o.a door corona en de blokkade in het dagelijks leven mee te maken hebben. conclusie: Het gaat heel slecht zoals de verhalen hieronder duidelijk maken. Voor ons is het aanleiding om nogmaals aandacht te vragen voor de inzamelingsactie voor de Palestine Medical Relief Society onder het motto: help de mensen in Gaza! U kunt nu ook online doneren
klik op plaatje om te doneren
“Zelfisolatie tijdens de pandemie brengt de benodigde dringende hulp van arme inwoners van Gaza in gevaar.”
Ik ben de belangrijkste verzorger voor een gezin van veertien. We leven van een maandsalaris van 1000 shekel. Mijn vrouw kreeg onlangs een baan als schoonmaakster in het Indonesische ziekenhuis, waar ze in wisselende diensten van 14 dagen werkt, dus ik zorg als ouder meestal alleen voor onze kinderen. Op zaterdag 29 augustus 2020 bezeerde mijn zoon Hatem zijn hoofd tijdens het spelen thuis. Ik bracht hem eerst naar de nabijgelegen apotheek, maar kreeg het advies om naar het ziekenhuis te gaan omdat hij zijn hoofd zo hard had gesneden dat hij hechtingen nodig had. We gingen naar het Al-Awda Ziekenhuis. Ik kon daar de 25 sjekel niet betalen, dus moesten we voor de behandeling die Hatem nodig had in het Indonesische ziekenhuis, waar mijn vrouw werkt, en liepen we terug naar huis. Toen ik aankwam, vertelde mijn dochter Israa, 22, me dat ze hevige pijn had. Ze had al dagen pijn en had naast griepachtige symptomen ook moeite met ademhalen. Ik kocht een vrij verkrijgbaar medicijn bij de apotheek en schonk haar limonade en warme dranken. Omdat ik het grootste deel van de dag buiten was geweest, was ik zo uitgeput, dat ik mijn andere dochter Islam, 16, vroeg om Israa naar het ziekenhuis te vergezellen. Ik had absoluut geen idee van de ernst van haar aandoening, en als ik had geweten dat ze positief zou testen op coronavirus en naar een quarantainevoorziening zou worden gebracht, zou ik haar zelf naar het ziekenhuis hebben gebracht (de vader barst in tranen uit). Israa’s gezondheid ging achteruit en ze werd later overgebracht naar het Gaza European Hospital, en sindsdien hebben we via telefoontjes contact met haar onderhouden.
Een groep politieagenten kwam naar ons huis en vroeg ons daar te blijven totdat gezondheidswerkers donderdag monsters van het hele gezin verzamelden. Toen de testresultaten op zaterdag 5 september terugkwamen kregen we het vernietigende nieuws dat mijn kinderen, Islam, 16, Ghada, 13, Janat, 8, Baraa, 19, Tawfik, 26, Mohammed, 24, en ik allemaal besmet waren.
Sindsdien zijn we thuis opgesloten. Familieleden en buren zijn de enige steun die we nu hebben. Mijn zus stuurt ons elke dag brood, en mijn buurman, die arts is, helpt me om een uitslag op mijn hand te behandelen, wetende dat ik lijd aan hoge bloeddruk. Ik kan me geen supplementen of andere medicijnen veroorloven die onze symptomen zouden kunnen verlichten, en ik heb de enige pijnstillers die we thuis hadden met mijn kinderen gedeeld. We hebben tot nu toe één voedselmand ontvangen en hebben tevergeefs geprobeerd contact op te nemen met het ministerie van Landbouw, dat aanbood om thuisgeïsoleerde gezinnen zoals de mijne te helpen. ”
Moeder worstelt om voor haar kind te zorgen in de COVID-19-isolatiefaciliteit
Meer dan 13 jaar blokkade en afsluiting ondermijnde de gezondheidszorg voor inwoners van de Gazastrook. Nu worstelt de zorgsector om te voorzien in de basisbehoeften van mensen in COVID-19 isolatiecentra. S.H.S. en haar 10 maanden oude baby testten allebei positief op COVID-19. Ze sprak met Al Mezan over haar strijd om voor haar kind te zorgen in de isolatiefaciliteit:
“Mijn testresultaat was positief; Ik heb waarschijnlijk het virus van mijn man opgelopen, maar het resultaat van mijn baby was aanvankelijk negatief. Ik werd daarom voor mijzelf opgenomen in het isolatiecentrum. De volgende dag schrok ik toen ik zag dat de naam van mijn baby was opgenomen in de lijst met patiënten die positief testten op het virus. Vervolgens werd hij naar mij in de school gebracht die onder toezicht staat van het European Gaza Hospital (een school die is omgevormd tot COVID-19-gevallen). Hij had last van diarree, moest overgeven en was buitengewoon moe. Ik kreeg geen voedsel dat geschikt was voor een kind van zijn leeftijd; hij krijgt dezelfde maaltijd als volwassenen. Ik heb de leiding van de isolatiefaciliteit voortdurend gevraagd om mijn baby luiers, melk en babygraanproducten te geven. In deze basisbehoeften werd pas voorzien na meerdere en herhaalde verzoeken. Verder heb ik vaak gevraagd of mijn zoon wat speelgoed mocht hebben om mee te spelen, maar het mocht niet baten. Ik woon in Gaza en het is moeilijk om zijn speelgoed naar de isolatiefaciliteit (in Khan Younis) te brengen. Bovendien is deze plaats opgezet zonder enige aandacht voor persoonlijke privacy, en wordt er geen moeite gedaan om leden van dezelfde families op één plaats te verzamelen. Het gebrek aan speelgoed en andere uitrusting maakt het moeilijk om voor kinderen te zorgen en legt extra lasten op voor moeders (die ook strijden tegen COVID-19)
Eigenaren van kleine bedrijven zijn bang voor het onbekende
Een 31-jarige vrouwelijke eigenaar en directeur van een kleuterschool ten westen van de stad Khan Younis is, samen met vijf personeelsleden, afhankelijk van deze baan als enige bron van inkomsten. Ze hebben te maken gehad met slechte economische omstandigheden waardoor hun financiële rendement onvoldoende werd. De directeur van de kleuterschool zei: “Midden maart 2020, toen een lockdown werd opgelegd vanwege de verspreiding van COVID-19, accepteerden we de beslissing met begrip en toewijding ondanks de grote verliezen die we zouden lijden als gevolg van het gebrek aan werk. We hebben geprobeerd deze situatie te boven te komen en we hebben de crisis doorstaan in de hoop dat we in het nieuwe academiejaar onze opgebouwde schuld zouden afbetalen. Ik was te optimistisch, vooral door de enorme opkomst van mensen die zich wilden inschrijven voor de kleuterschool. Nadat de lockdown op 24 augustus 2020 opnieuw werd opgelegd, was ik echter teleurgesteld en geschokt, aangezien de beslissing drie weken na de start van het nieuwe academiejaar kwam en we [financieel] niet voorbereid waren om de kleuterschool te sluiten, vooral omdat we de achterstallige huur die tot 3.600 ILS opliep nog steeds niet kunnen betalen. Daarnaast zijn de financiële omstandigheden van het personeel erg slecht. We hoeven niets anders te doen dan te wachten tot ambtenaren beslissen of ze de lockdown willen verlengen of met de pandemie willen leven, zoals andere provincies deden. Ik ben erg bezorgd dat de lockdown lang zal duren en dat we zware verliezen kunnen lijden die er uiteindelijk toe kunnen leiden dat we de kleuterschool voorgoed sluiten. Ik hoop dat de pandemie afneemt voordat we dat stadium bereiken
Er moeten dringend maatregelen worden genomen om de informele sector te ondersteunen
Mohammed is een 42-jarige slager die een gezin van tien onderhoudt. Hij sprak met Al Mezan over zijn geworstel om voor zijn gezin te zorgen tijdens de COVID-19-uitbraak: “Ik woon in de wijk al-Sheikh Radwan in Gazastad. Ik heb acht kinderen en ik ben slager sinds 1997. Mijn winkel is gevestigd op een markt in het centrum van Gazastad. Al sinds het begin van de blokkade in 2007 heb ik moeite om een voldoende inkomen te verdienen. Met de uitbraak van coronavirus in de Gazastrook in augustus 2020 en de daaropvolgende lockdown, kan ik niet langer voldoen aan de basisbehoeften van mijn gezin en kan ik de wekelijkse termijnen die ik verschuldigd ben aan leveranciers niet meer betalen. En ondanks deze moeilijke tijden eisen zij hun geld op. Bovendien maakt de elektriciteitscrisis het onmogelijk om het vlees te conserveren, en dat zet mij onder grote druk. Ik ben in de war, ik weet niet wat ik moet doen, er is niets beschikbaar in mijn huis, er is geen elektriciteit, water, eten of medicijnen. Ons leven verandert in een hel. Mijn neef stelde voor dat hij en ik groenten uit een kar voor ons huis zouden verkopen en ik accepteerde het. We kochten groenten en begonnen ze te verkopen. Op 4 september 2020 kwam de politie ons echter dwingen te stoppen omdat onze buurt is aangewezen als endemisch gebied. Ze arresteerden ook mijn neef, maar lieten hem later op dezelfde dag vrij. Nu heb ik geen geld en mijn huis mist de basisbehoeften. Geen enkele instelling heeft contact met mij gehad en ik heb van niemand hulp ontvangen ”.
De kwaliteit van leven van kinderen bij een tekort aan water en elektriciteit
Ik woon met tien familieleden, waarvan vijf kinderen, in een gebouw van drie verdiepingen nabij de Baitona-vereniging in het Al Twam-gebied, ten westen van Jabaliya in het district Noord-Gaza. Sinds dinsdag 18 augustus 2020 is de beschikbaarheid van elektriciteit afgenomen van acht uur per dag naar slechts vier uur. Sindsdien is ons lijden verergerd, vooral door het hete zomerweer. Na de aankondiging van het Palestijnse Ministerie van Volksgezondheid op maandag 24 augustus 2020 van de eerste gevallen van COVID-19-infecties buiten de voor quarantaine aangewezen locaties, hebben de veiligheidsdiensten de Gazastrook volledig afgesloten. Mijn kinderen kunnen niet buiten spelen en ook niet thuis de tijd comfortabel doorbrengen. Ons leven is nu als leven in een graf, uitgaan kan niet vanwege de lockdown en het niet in de hitte kunnen blijven. Bovendien heeft de elektriciteitscrisis tot ernstige watertekorten geleid; het gemeentelijke water is slechts één tot drie uur per dag beschikbaar, wat meestal samenvalt met stroomuitval, daarom is het onmogelijk om naar het dak te pompen waar watertanks zijn geplaatst. We kunnen niet baden, de afwas doen, de was doen of het huis schoonmaken vanwege het gebrek aan water. De huidige COVID-19-beperkingen leggen een zwaardere last op onze schouders, omdat het extra hygiënemaatregelen vereist die te moeilijk te onderhouden zijn zonder water. De vieze geur uit badkamers en de slechte hygiënecapaciteiten bij zulk weer zijn ondraaglijk. Bovendien moeten we bij ons thuis blijven om te voorkomen dat we het virus oplopen. We nemen soms onze toevlucht tot het gebruik van drinkwater bij het schoonmaken, maar het is erg duur. Ik vrees dat deze situatie lang aanhoudt, aangezien we de huishoudelijke schoonmaakwerkzaamheden al hebben uitgesteld en de vuile was zich opstapelt. ”
Armoede en uitsluiting: dubbele bedreiging voor ouderen met chronische ziekten in Gaza
Ik woon in het Al Maghazi-kamp in het district Middle Gaza. Na de verklaring van het ministerie van Volksgezondheid (MoH) over het ontdekken van gevallen van coronavirus in Al Maghazi op maandag 24 augustus 2020, legden de veiligheidsdiensten een lockdown op en sloten alle ingangen, markten, gouvernementele en niet-gouvernementele instellingen van het kamp, inclusief de UNRWA-kliniek. Mijn vader is 71 jaar oud en heeft chronische hypertensie, en mijn moeder is 65 jaar en lijdt aan hypertensie en diabetes. Ze volgen hun behandeling op in de Al Maghazi-kliniek, waar ze allebei maandelijks voorgeschreven medicijnen krijgen. Helaas begon de lockdown op de dag dat ze hun maandelijkse aanvulling van medicijnen zouden krijgen. Ik maakte me zorgen om mijn ouders; Ik had geen geld om hun medicijnen bij de apotheek te kopen. Ik heb vaak geprobeerd het alarmnummer van het ministerie van Volksgezondheid te bellen, maar het was altijd druk. Ik roep alle overheidsinstanties, de UNRWA en de internationale organisaties op om onmiddellijk in te grijpen en zonder verder uitstel behandeling te bieden aan ouderen en patiënten met chronische ziekte.
Het leven van patiënten met nierfalen loopt gevaar
Ik woon met 11 familieleden. Ik werk niet vanwege mijn gezondheidstoestand, aangezien ik sinds 2010 aan een nierziekte lijd. Op 5 mei 2018 had ik mijn eerste dialysesessie in het Al Shifa-ziekenhuis in Gaza-stad. Mijn gezondheid ging achteruit en dokters moesten de dialysesessies opvoeren tot vier keer per week. Na het uitbreken van COVID-19 en de daaropvolgende lockdown, hoorde ik dat het ministerie van Volksgezondheid het vervoer van patiënten met nierfalen via ambulances van hun huizen naar ziekenhuizen zou verzekeren. Ik heb geprobeerd contact op te nemen met het ministerie en andere ambulancediensten, maar het mocht niet baten. Ik heb op woensdag 26 augustus 2020 een dialysesessie gehad en moest te voet naar het ziekenhuis voor de behandeling; Ik kon nauwelijks lopen. De volgende dag reed iemand me naar het ziekenhuis. Ik weet niet of ik naar het ziekenhuis kan lopen voor de volgende behandelingen.
Kinderlevens op het spel
Een negenjarig kind lijdt aan hemofilie sinds hij een jaar oud was. Zijn ouders hebben hem in behandeling bij een dokter in Gaza, en hij slikt al zo lang medicijnen tegen zijn ziekte. Zijn vader zei droevig: “Sinds de uitbraak van COVID-19 in de Gazastrook en de volledige lockdown opgelegd op maandag 24 augustus 2020, heeft mijn zoon zijn medicijn niet ingenomen. Ik bracht hem naar het Abu Youssif Al Najjar-ziekenhuis in Rafah, Nasser en de Rode Halve Maan-ziekenhuizen in Khan Younis, maar niemand gaf ons het medicijn. Het leven van mijn zoon wordt bedreigd als hij zijn medicijn niet heeft ingenomen. ”
Het risico neemt toe door de verspreiding van de Coronavirus-pandemie, die voornamelijk mensen met chronische ziekten en patiënten met een verzwakt immuunsysteem in gevaar brengt, naast duizenden andere gevallen die behandeling nodig hebben maar deze niet kunnen krijgen vanwege het chronische gebrek aan medicijnen in Gaza Strip
Dagloners zijn niet in staat om in de basisbehoeften van hun gezin te voorzien
Gesprek met 36-jarige taxichauffeur
“Ik woon in Jabaliya in het district Noord-Gaza. Ik ben getrouwd en ik woon met zeven familieleden. Ik werk sinds 2000 als taxichauffeur en het is mijn enige bron van inkomsten. Vanwege de recent opgelegde lockdown heeft de verkeerspolitie een boete opgelegd van naar schatting 6000 ILS voor elke auto die zonder duidelijke rechtvaardiging rijdt. Dienovereenkomstig kan ik niet langer aan voedsel voor mijn gezin komen, de schulden van de supermarkt betalen of een vernevelaar voor mijn jonge zoon Mohammed, die aan astma lijdt. Zoals jullie allemaal weten, zijn taxichauffeurs afhankelijk van een dagloon en als ze een dag niet werken, kunnen ze hun eten niet betalen. Momenteel hebben we geen eten in huis, ik kan niet voorzien in de behoeften van mijn kinderen, ik heb geen geld om in de elektriciteitsmeter te stoppen om die op te laden en kan dus geen gebruik maken van de vier uur dagelijkse stroom en ik kan geen nieuw kopen om te koken gas als de gasfles leeg is.
bekijk ook dit filmpje
